Skarga kasacyjna na decyzję Wojewody Lubelskiego w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska ( spr.) Sędziowie sędzia NSA Alicja Plucińska- Filipowicz sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 października 2007 r. sygn. akt III SA/Lu 333/07 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6050 Obowiązek meldunkowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Ewidencja ludności
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lubinie wyrokiem z dnia 25 października 2007 roku, sygn. akt III SA/Lu 333/07, oddalił skargę E. S. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] czerwca 2007 roku, nr [...], w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego.

Sąd oparł swe ustalenia na następującym stanie faktycznym.

Burmistrz Miasta Kraśnik decyzją z dnia [...] marca 2007 roku (nr [...]) orzekł o wymeldowaniu E. S. z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w K.. Po rozpoznaniu odwołaniu skarżącego Wojewoda Lubelski utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy w uzasadnieniu rozstrzygnięcia zauważył, że świetle art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 993 ze zm.) w sprawie o wymeldowanie należy ustalić, czy występuje okoliczność faktycznego opuszczenia lokalu. W jego ocenie przeprowadzone przez organ I instancji postępowanie dowodowe wykazało, że skarżący pod adresem zameldowania nie zamieszkuje w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Tezę tę potwierdziły zeznania skarżącego, w których oświadczył, że od dwóch lat nie posiada kluczy do spornego lokalu, ponieważ w 2004 roku pani K. wymieniła zamki. Ponadto kontrola meldunkowa przeprowadzona przez Policję wykazała, iż skarżący się w tymże lokalu nie zamieszkuje od około 10 lat, zatem długo przed wymianą zamków. Brak było natomiast dowodów świadczących o stałym zamieszkiwaniu skarżącego przy ulicy P. w K.. Powyższe okoliczności uzasadniały wymeldowanie skarżącego z dotychczasowego miejsca pobytu.

Na decyzję Wojewody Mazowieckiego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wniósł E. S. zarzucając błąd w ocenie stanu faktycznego i błędną interpretację prawną. Wskazał, że stwierdzenie przez organ administracyjny, że skarżący nie zamieszkuje w spornym lokalu, jest błędne, ponieważ nie przebywa tam czasowo z uwagi na wymianę zamków przez byłą żonę. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, powtarzając argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że skarga w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżona decyzja Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] czerwca 2007 r. została wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd I instancji na wstępie swoich rozważań wskazał, że zgodnie z art. 6 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych przez pobyt stały należy rozumieć zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego tam przebywania. Natomiast w myśl art. 15 ust. 1 ustawy osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub pobytu czasowego trwającego dłużej niż 3 miesiące najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca powinna wymeldować się. W przypadku niedopełnienia tego obowiązku - organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Sąd I instancji podzielił pogląd organu, zgodnie z którym ewidencja ludności służy wyłącznie zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego, nie jest ona formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu. W ocenie Sądu I instancji, z materiału dowodowego zebranego w sprawie jednoznacznie wynikało, że skarżący nie zamieszkuje w lokalu przy ul. [...] w K.. Powyższe stwierdzenie znajduje potwierdzenie chociażby w zeznaniach skarżącego, jego odwołaniach i skargach, w których podnosił on, że od 2 lat nie posiada kluczy do spornego mieszkania oraz w piśmie Spółdzielni Mieszkaniowej [...] z [...] stycznia 2007 r. i w piśmie Zastępcy Komendanta Komisariatu Policji w K. z dnia [...] stycznia 2007 r. Skarżący oświadczył również, że jego centrum życiowe koncentruje się w Lublinie, zaś w lokalu w K. przebywa jedynie okazjonalnie. W świetle przedstawionych dowodów, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie spełniona została przesłanka określona w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności tj. przesłanka opuszczenia przez daną osobę miejsca stałego pobytu i niezamieszkiwania tam. WSA zauważył również, iż przepisy ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych nie przewidują uwzględniania przesłanki "dobrowolności" opuszczenia miejsca pobytu stałego. Z tego względu podniesiony przez skarżącego zarzut, iż organ nie wziął pod uwagę faktu uniemożliwienia mu pobytu w lokalu, nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd I instancji wskazał, że skarżącemu służą ewentualne środki prawne do dochodzenia przywrócenia posiadania lokalu, jednakże nie ma to wpływu na sprawę dotyczącą wymeldowania z pobytu stałego.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6050 Obowiązek meldunkowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Ewidencja ludności
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda