Dnia 20 lutego 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Miron sędzia del. WSA Mirosław Gdesz (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 798/16 w sprawie ze skargi M. N. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) marca 2016 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Ministra Administracji i Cyfryzacji dnia (...) maja 2015 r., nr (...), 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz M. N. kwotę 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 listopada 2016 r. sygn. I SA/a 798/16 oddalił skargę M. B. (dalej skarżąca) na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z (...) marca 2016 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody W. z (...) listopada 1998 r. w części dotyczącej nieruchomości położonej w W., oznaczonej jak działka ewidencyjna nr (...).
Powyższy wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, postanowieniem z (...) marca 2016 r. utrzymał w mocy postanowienie Ministra Administracji i Cyfryzacji z (...) maja 2015 r. o odmowie wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody W. z (...) listopada 1998 r. w części dotyczącej nieruchomości położonej w Warszawie, oznaczonej jak działka ewidencyjna nr (...).
Z ustaleń organu odwoławczego wynika, że Wojewoda W. decyzją z (...) listopada 1998 r., z powołaniem się na art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. nr 97, poz. 480 ze zm.), stwierdził, że między innymi działka ewidencyjna nr (...) o pow. 2964 m2 przeszła na własność Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP.
Skarżąca wnioskiem z (...) sierpnia 2014 r. wystąpiła o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji w części dotyczącej części działki nr (...), która oznaczona była wcześniej jako działka nr (...). Zdaniem skarżącej działka oznaczona nr (...) lub (...) została nabyta przez jej dziadków (spadkodawców) aktem notarialnym z dnia (...) sierpnia 1939 r. W jej ocenie przedmiotowa nieruchomość nie mogła być uwłaszczona na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy, gdyż stanowiła własność osób fizycznych.
Odmawiając wszczęcia postępowania organ nadzoru podniósł, że skarżąca nie wykazała swojego interesu prawnego w sprawie rozstrzygniętej kwestionowaną decyzją Wojewody Warszawskiego. Z odpisu księgi wieczystej KW nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa. wynika, że sporna nieruchomość stanowi własność Skarbu Państwa i pozostaje w użytkowaniu wieczystym Kościoła. Organ powołał się na domniemanie z art.3 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece z dnia 6 lipca 1982 r. (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 790, ze zm., dalej ukwh). Złożone przez skarżąca do akt sprawy dokumenty nie stanowią dowodu własności skarżącej do przedmiotowej nieruchomości.
W skardze na powyższe postanowienie, skarżąca zarzuciła wydanie go z naruszeniem prawa, w szczególności poprzez zaniechania przeprowadzenia z urzędu postępowania dowodowego na okoliczność, czy przedmiotowa działka oznaczona nr (...) jest tożsama z działką oznaczoną nr (...).
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Powołanym na wstępie wyrokiem z 9 listopada 2016 r. Sąd I instancji powyższą skargę oddalił. Jak wskazał Sąd I instancji, występując z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, skarżąca winna wykazać, że ma interes prawny w żądaniu wszczęcia postepowania nieważnościowego, którym w sprawie dotyczącej nieważności jest tytuł prawnorzeczowy do tej nieruchomości. Materiał dowodowy sprawy potwierdza prawidłowość stanowiska organu nadzoru zawartego w zaskarżonym postanowieniu, iż skarżąca nie wykazała tytułu własności do części działki nr (...). Skarżąca winna przedstawić nie budzący wątpliwości tytuł własności, gdyż postępowanie to nie służy ustaleniu prawa własności do nieruchomości, do czego zresztą organ administracji publicznej nie jest właściwy. Również obalenie domniemania z powołanego art. 3 ust. 1 ukwh jest możliwe tylko we właściwym postepowaniu przed sądem powszechnym.