Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędzia NSA Jacek Hyla (spr.) Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 12 września 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Łd 369/06 w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] nr [....] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 21 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Łd 369/06 uchylił decyzję z dnia [...] nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. Nr [...] z dnia [...].
Z uzasadnienia wyroku wynika, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. w dniu [...] działając na podstawie § 1 ust. 1 i § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.), wydał decyzję nr 2, w której stwierdził brak podstaw do uznania u S. K. choroby zawodowej. W motywach decyzji wskazano, iż S. K. był zatrudniony w Komendzie Wojewódzkiej Policji w wydziale transportu na stanowisku lakiernika samochodowego. Instytut Medycyny Pracy uznał, iż zmiany chorobowe rozpoznane u S. K. nie wykazują klinicznych cech choroby zawodowej.
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. decyzją z dnia [...] nr [...] powołując się na przepisy art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 90 z 1998 r., poz. 575 ze zm.), § 1 ust. 1 i § 10 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych oraz art.138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Na powyższą decyzję S. K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który prawomocnym wyrokiem z dnia 21 lipca 2004 r., sygn. akt 311 SA/Łd 1050/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił ją oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
W ocenie Sądu organy obu instancji oparły się na orzeczeniach lekarskich lakonicznych nie zawierających przekonującego uzasadnienia, czym naruszyły art. 7, 77 § 1 i 84 § 1 k.p.a. Przedstawione w sprawie orzeczenia lekarskie Poradni Chorób Zawodowych i Instytutu Medycyny Pracy nie odpowiadały wymogom opinii w znaczeniu, o którym mowa wart. 84 § 1 k.p.a. Ponadto organy administracji obu instancji nie podjęły wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego. Sąd stwierdził, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy winny zostać uzupełnione orzeczenia lekarskie, które legły u podstaw wydanych decyzji. Należy bowiem dokładnie wyjaśnić co to jest ubytek słuchu typu ślimakowego i pozaślimakowego i na czym on polega, jakiego rodzaju upośledzenie występuje u skarżącego oraz czy ma ono związek z wykonywaniem pracy w hałasie. Należało także wyjaśnić jaki wpływ miało działanie czynników szkodliwych występujących w środowisku pracy na powstanie schorzeń w obrębie krtani. W razie ewentualnego uznania pozazawodowej etiologii zmian chorobowych należy to wyczerpująco uzasadnić. Dopiero po wydaniu orzeczeń odpowiadających wymogom opinii organy administracji winny ocenić zebrany materiał dowodowy i wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie stwierdzenia lub odmowy stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej. Przy wydaniu decyzji organy administracji winny uwzględnić fakt, iż w razie stwierdzenia schorzenia wymienionego w wykazie chorób zawodowych oraz wykonywania pracy w warunkach narażających na jego powstanie istnieje domniemanie, że choroba jest następstwem warunków w jakich praca była wykonywana. Obalenie tego domniemania może nastąpić tylko w razie wykazania, że chociaż praca była wykonywana w warunkach narażających na powstanie choroby to jednak została ona spowodowana przyczynami nie pozostającymi w związku z pracą. Swoje rozstrzygnięcia organy administracji winny nadto uzasadnić w sposób odpowiadający wymogom określonym wart. 107 § 3 k.p.a.