Sprawa ze skargi na uchwałę Sejmiku Województwa Wielkopolskiego w przedmiocie ochrony powietrza
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz sędzia del. WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Województwa Wielkopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Po 660/13 w sprawie ze skargi Miasta Poznań na uchwałę Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 17 grudnia 2012 r. nr XXIX/566/12 w przedmiocie ochrony powietrza 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Województwa Wielkopolskiego na rzecz Miasta Poznań kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 r. stwierdził nieważność uchwały Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 17 grudnia 2012 r., nr XXIX/566/12, w przedmiocie ochrony powietrza.

W uzasadnieniu sąd podał, iż wskazaną uchwałą Sejmik Województwa Wielkopolskiego przyjął "Program ochrony powietrza w zakresie benzo-alfa-pirenu dla stref Aglomeracja Poznańska, Miasto Leszno, strefy gnieźnieńsko-wrzesińskiej oraz strefy pilsko-złotowskiej", określając m.in. wzory tabel sprawozdawczych dotyczących działań podejmowanych w celu ograniczenia zanieczyszczenia (tabele 7 - 11 Załącznika nr 1 do programu) oraz zadania naprawcze, jakie ma podejmować miasto Poznań (tabela 18 Załącznika nr 1 do programu).

Jako podstawę prawną uchwały wskazano art. 84 ust. 1 i 2 oraz art. 91 ust. 5 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., nr 25, poz. 150), a także art. 11 ustawy z dnia 13 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r., poz. 460).

W uzasadnieniu do uchwały podkreślono, że program ochrony powietrza został podjęty z uwagi na przekroczenie poziomu docelowego benzo-alfa-pirenu, co wykazano w ocenie poziomów substancji w powietrzu, dokonanej przez Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska. W ramach prowadzonego postępowania projekt został przedstawiony do zaopiniowania właściwym organom, jak również zapewniony został udział społeczeństwa w postępowaniu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Uchwała stanowi akt prawa miejscowego, który zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze województwa.

Miasto Poznań po wezwaniu Sejmiku Województwa Wielkopolskiego do usunięcia naruszenia prawa zaskarżyło ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w części dotyczącej tabeli 18 Załącznika nr 1 do uchwały (w całości) oraz tabel 7-11 Załącznika nr 1 do uchwały (w całości), zarzucając rażące naruszenia prawa przez podjęcie zaskarżonych regulacji bez podstawy prawnej lub z przekroczeniem tej podstawy wniosło o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały we wskazanym wyżej zakresie.

Uzasadniając skargę, Miasto Poznań zaznaczyło, że tabela 18 Załącznika nr 1 do uchwały nakłada na Prezydenta Miasta Poznania obowiązek obniżenia emisji z indywidualnych systemów grzewczych w wyniku eliminacji niskosprawnych urządzeń na paliwa stałe poprzez realizację działań naprawczych, tj. wprowadzenia zachęt finansowych do wymiany starych nieefektywnych urządzeń grzewczych oraz prowadzenie działań zmierzających do podłączenia do sieci cieplnej, a także prowadzenie działań zmierzających do wymiany niskosprawnych kotłów na paliwa stałe (gł. węgiel), na piece gazowe lub na piece retortowe. Prezydent wyjaśnił, że w obecnym stanie prawnym nie może odpowiadać za realizację programu dotyczącego ograniczenia emisji z obiektów nie należących do Miasta, gdyż nie ma do tego żadnych instrumentów prawnych i ewentualne podjęcie nakazanych przez program działań w stosunku do tych obiektów nie miałoby podstaw prawnych i naruszałoby prawo własności.

Strona 1/10