Dnia 18 lipca 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./ sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia del. WSA Czesława Nowak-Kolczyńska Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 2085/14 w sprawie ze skargi R. sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 18 czerwca 2009 r. nr LVII/1706/2009 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od R. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz m.st. Warszawy kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia [...] czerwca 2009 r. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
R. Sp. z o.o. w W., będąca użytkownikiem wieczystym działki nr ew. [...] z obrębu [...] przy A. [...], wniosła skargę na plan miejscowy, podnosząc, że został naruszony jej interes prawny poprzez pozbawienie możliwości zabudowy jej nieruchomości. Na działce nr [...] miały powstać kolejne etapy zabudowy biurowo-administracyjnej. Jednakże w planie miejscowym działka nr [...] została przeznaczona pod tereny zieleni urządzonej (D7.2.ZP). Nieruchomość stanowi teren pusty, pozbawiony zadrzewienia i zakrzewienia oraz ogrodzony trwałym ogrodzeniem. Zdaniem skarżącej, sporna działka nie przylega do zespołu parkowego P., lecz przestrzennie należy do terenu zabudowy. Ponadto nie jest terenem zieleni urządzonej. Skarżąca jako operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego realizuje cel publiczny określony w art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.). Wybudowanie budynku biurowo-administracyjnego służącego celom statutowym związanego z obsługą klientów stanowi cel publiczny i powinno być respektowane w planie miejscowym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalając skargę, stwierdził, że organ gminy, uchwalając plan miejscowy, prawidłowo zastosował zasadę proporcjonalności, dając pierwszeństwo innym niż ochrona własności wartościom konstytucyjnie chronionym. Pozbawienie skarżącej możliwości zabudowy działki nie wykracza poza granice władztwa planistycznego gminy. Budowa budynku biurowo-administracyjnego, wbrew zarzutom skarżącej, nie stanowi realizacji celu publicznego. Do celów publicznych należy bowiem budowa i utrzymywanie przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń (art. 6 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami). W miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków klimatycznych. Wymagania te określa się na podstawie opracowań ekofizjograficznych. Z opracowania ekofizjograficznego dotyczącego terenu objętego zaskarżonym planem miejscowym wynika, że teren ten, nie zaś sam park P., spełnia wiele funkcji, w tym rekreacyjną i wypoczynkową. P. oraz sąsiadujące z nim tereny wspomagające strefę przyrodniczą oraz inne tereny zieleni są głównymi obszarami regeneracji powietrza w centralnej części W. Działka skarżącej znajduje się pomiędzy terenem zabudowanym z dwóch stron, z trzeciej strony znajduje się parking samochodowy, natomiast z czwartej boisko. Ze względu na sąsiedztwo z P. oraz szczególnymi zadaniami, które pełnią one w systemie przyrodniczym i klimatycznym miasta celowe jest zatrzymanie procesów inwestycyjnych znajdujących się przy tym kompleksie parkowym. W oparciu o dokumentację planistyczną tj. opracowanie ekofizjograficzne - organ miał uzasadnione podstawy do pozostawienia działki jako terenu bez prawa zabudowy. Interes indywidualny skarżącej nie mógł przekreślić założeń opartych na uzasadnionym interesie społecznym, co pozwoliło na przyjęcie kwestionowanych ustaleń planu w zgodzie z obowiązującym porządkiem prawnym.