Skarga Henryka B. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z mianowanym inspektorem kontroli skarbowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.
Tezy

Inspektorzy kontroli skarbowej są mianowanymi urzędnikami państwowymi w rozumieniu art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Henryka B. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 23 lipca 1993 r. w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z mianowanym inspektorem kontroli skarbowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie strona 1/2

Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, powołując się na art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/, powołał Henryka B. na inspektora kontroli skarbowej czwartego stopnia w Urzędzie Kontroli Skarbowej w W. z dniem 7 lutego 1992 r.

W dniu 2 lipca 1993 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. zwrócił się do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej o odwołanie Henryka B. ze stanowiska inspektora. Wyjaśnił, że na wniosek ten wpłynęła negatywna ocena przeszło rocznej pracy oraz brak postępów rokujących poprawne wykonywanie zadań inspektora kontroli skarbowej. Podejmowane dotychczas działania w postaci różnych uwag, zaleceń, pozbawienia premii kwartalnej za niewykonanie zadań oraz rozmowy nie przyniosły spodziewanych efektów. Negatywna ocena pracy Henryka B. znalazła wyraz również w opinii, jaką zyskał w ramach przeglądu kadrowego pracowników Urzędu Kontroli Skarbowej w W., przeprowadzonego w czerwcu 1993 r. Dyrektor wyraził pogląd, iż uważa za bezcelowe zatrudnianie Henryka B. na stanowisku inspektora kontroli skarbowej.

Pismem z dnia 23 lipca 1993 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej odwołał Henryka B. z dniem 27 lipca 1993 r. ze stanowiska inspektora kontroli skarbowej w Urzędzie w W., a w dniu 3 sierpnia 1993 r. Henryk B. złożył w Sądzie Pracy w W. "wniosek o uchylenie decyzji Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej w W. w sprawie odwołania ze stanowiska inspektora kontroli skarbowej".

Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 1993 r. Sąd Rejonowy w W. - Sąd Pracy uznał się rzeczowo niewłaściwym i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu.

Wobec faktu, że wniosek Henryka B. uznano za skargę na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 23 lipca 1993 r., organ ten w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie. Zdaniem organu inspektorzy kontroli skarbowej są pracownikami powołanymi, a więc nie ma do nich zastosowania art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./. Mimo że przepisy ustawy o kontroli skarbowej nie odwołują się wprost do postanowień kodeksu pracy, organ uważa, że do powołania i odwołania inspektora kontroli skarbowej mają zastosowanie przepisy tego kodeksu, dotyczące stosunku pracy na podstawie powołania. Do takiego wniosku upoważnia treść art. 5 kodeksu pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 42 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ "w sprawach z zakresu stosunku pracy nie uregulowanych w niniejszej ustawie do inspektorów stosuje się przepisy o pracownikach urzędów państwowych dotyczące pracowników mianowanych". Oznacza to, że inspektorzy kontroli skarbowej są mianowanymi urzędnikami państwowymi w rozumieniu art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, przy czym inspektor kontroli skarbowej nie jest (...) osobą "na kierowniczym stanowisku w administracji" w rozumieniu art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy o pracownikach urzędów państwowych.

Strona 1/2