oddala skargę.
Uwzględniając przepisy art. 2 ust. 2, art. 20 ust. 14 i art. 22 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ należy dojść do wniosku, iż zatrudnienie w wymiarze niższym niż połowa obowiązującego wymiaru czasu pracy za wynagrodzeniem miesięcznym poniżej połowy najniższego wynagrodzenia nie jest pozostawaniem w stosunku pracy w rozumieniu art. 20 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.
Skoro bowiem do osoby znajdującej się w takiej sytuacji stosuje się przepisy dotyczące bezrobotnych, a więc osoba taka traktowana jest tak jak bezrobotna, to nie można przyjąć równocześnie, iż była osobą pozostającą w stosunku pracy. W kwestii tej wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 stycznia 1993 r. - II SA 2498/92 wyrażając pogląd, że przewidziany w art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy warunek pozostawania w zatrudnieniu lub podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozarolniczej działalności przez conajmniej 180 dni w okresie 12 miesięcy przed zarejestrowaniem zostaje również spełniony w razie zatrudnienia pracownika w wymiarze przynajmniej połowy etatu z wynagrodzeniem przekraczającym połowę najniższej płacy.