Skarga Pascala E. na decyzję Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w przedmiocie zezwolenia na wykonywanie zawodu lekarza i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej odmowy udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu lekarza poza publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, a także
Tezy

Artykuł 3 ust. 1 ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza /Dz.U. nr 50 poz. 458 ze zm./ reguluje podstawy zezwolenia cudzoziemcowi na wykonywanie zawodu lekarza oraz - odrębnie - podstawy zezwolenia na zatrudnienie cudzoziemca w publicznych zakładach opieki zdrowotnej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Pascala E. na decyzję Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 7 stycznia 1994 r. w przedmiocie zezwolenia na wykonywanie zawodu lekarza i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej odmowy udzielenia zezwolenia na wykonywanie zawodu lekarza poza publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na rzecz skarżącego trzy miliony złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/2

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej decyzją z dnia 7 stycznia 1994 r. nr KDU-I-804/93 zezwolił Pascalowi E. na wykonywanie zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyłącznie w publicznych zakładach opieki zdrowotnej, w okresie do dnia 31 grudnia 1996 r.

Decyzję tę Pascal E. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego, podnosząc, iż ubiega się o zezwolenie na wykonywanie zawodu lekarza bez ograniczenia do publicznych zakładów opieki zdrowotnej, gdyż zamierza wykonywać zawód również w sektorze prywatnym.

W odpowiedzi na skargę Minister Zdrowia i Opieki Społecznej wniósł o jej oddalenie. Powołując się na art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza /Dz.U. nr 50 poz. 458/ w brzmieniu ustalonym w art. 62 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich /Dz.U. nr 30 poz. 158/, Minister wyraził pogląd, iż cudzoziemiec może uzyskać zezwolenie na wykonywanie zawodu lekarza jedynie w ramach zatrudnienia w publicznych zakładach opieki zdrowotnej. Oznacza to, że lekarz-cudzoziemiec w żadnym razie nie może wykonywać w Polsce zawodu lekarza w niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej ani też w ramach prywatnej praktyki lekarskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zasadnicze zagadnienie prawne w sprawie sprowadza się do wykładni przepisu art. 3 ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza /Dz.U. nr 50 poz. 458 ze zm./ po jego znowelizowaniu przepisem art. 62 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich /Dz.U. nr 30 poz. 158 ze zm./. Przepis ten stanowi, że cudzoziemcowi, który wykonywał zawód lekarza za granicą na podstawie tam obowiązujących przepisów lub spełnia warunki określone w art. 2 pkt 1 i 2 ustawy o zawodzie lekarza, Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Naczelną Radą Lekarską może zezwolić na wykonywanie tego zawodu oraz zatrudnienie w publicznych zakładach opieki zdrowotnej na zasadach określonych w zezwoleniu.

Analiza tego przepisu nie daje podstaw do wnioskowania, jak to przedstawiono w odpowiedzi na skargę, że zezwolenie cudzoziemcowi na wykonywanie zawodu lekarza łączy się nierozerwalnie z zezwoleniem na zatrudnienie w publicznych zakładach opieki zdrowotnej, co oznacza, że przepis ten miałby wykluczać zezwolenie cudzoziemcowi na wykonywanie zawodu lekarza poza publicznymi zakładami opieki zdrowotnej. Przede wszystkim należy stwierdzić, że gdyby taka miała być treść tego przepisu, to z całą pewnością ustawodawca posłużyłby się innym sformułowaniem. Użyte sformułowanie wyraźnie rozróżnia zezwolenie na wykonywanie zawodu lekarza od zezwolenia na zatrudnienie w publicznych zakładach opieki zdrowotnej. Wskazuje na to nie tylko rozdzielenie sformułowań dotyczących tych dwóch różnych zezwoleń wyrazem "oraz", ale także przepis ust. 2 art. 3 ustawy o zawodzie lekarza, w którym jest mowa wyłącznie o jednym z tych zezwoleń, a mianowicie o zezwoleniu na wykonywanie zawodu lekarza.

Ponadto kwestia ta nie może być rozpatrywana w oderwaniu od sformułowań użytych w art. 50 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ oraz w poprzednio obowiązującym przepisie art. 33 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446/. Z brzmienia tych przepisów wynika, że czym innym jest zezwolenie na zatrudnienie cudzoziemca w Polsce, a czym innym jest zezwolenie /zgoda/ właściwego organu na wykonywanie zawodu.

Strona 1/2