Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Asesor WSA Anna Klotz Protokolant Mariusz Pawełczak po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi W. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] 2004 r. nr [...] w przedmiocie anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania na pobyt stały oddala skargę
Dyrektor Wydziału Spraw Obywatelskich i Migracji działając z upoważnienia Wojewody [...] wydał w dniu [..]2004 r. decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...]2004 r., nr [...] w przedmiocie anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania A. M. na pobyt stały. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołano art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10.04.1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. Nr 87 z 2001 r., poz. 960 z późn. zm.). W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Prezydent Miasta B. w wyniku rozpatrzenia wniosku skarżącego W. M. decyzję z dnia 30.08.2004 r. orzekł o anulowaniu czynności materialno-technicznej zameldowania na pobyt stały A. M. w B., przy ul. P., dokonanej w dniu [...]1999 r., ponieważ ustalono, że w dniu zameldowania nie zamieszkiwała ona w spornym lokalu i nigdy do niego nie powróciła. Tą decyzję zaskarżył W. M., podnosząc iż zameldowania jego córki A. M. dokonano bez jego zgody i z naruszeniem prawa. Domagał się uznania zameldowania za nieważne od samego początku.
Organ drugiej instancji wydając zaskarżoną decyzję przeprowadził następujące rozważania:
Zgodnie z utrwalona doktryną i orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego wpis o zameldowaniu ma charakter czynności materialno-technicznej i sam w sobie nie ustala praw, czy obowiązków dla osoby zameldowanej. Ustawodawca wyraźnie przesądził o takim charakterze wpisu wprowadzając do ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych przepis art. 9 ust. 2b ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. Nr 93, poz. 887), który mówi, że zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu. W dacie zameldowania A. M. i wszczęcia postępowania przez organ I instancji obowiązywał przepis art. 9 ust. 2 i art. 29 ust. 1 wymienionej ustawy o ewidencji ludności. Art. 9 stanowił "Przy zameldowaniu na pobyt stały lub pobyt czasowy trwający ponad 2 miesiące, należy przedstawić potwierdzenie uprawnienia do przebywania w lokalu /pomieszczeniu/, w którym ma nastąpić zameldowanie". Z kolei art. 29 ust. 1 stanowił "Wynajmujący, najemca, osoba której przysługuje spółdzielcze prawo do lokalu lub właściciel lokalu jest obowiązany potwierdzić fakt pobytu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad 2 miesiące, a ponadto właściciel /zarządca/ budynku jest obowiązany wskazać, czy osobie tej przysługuje uprawnienie do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie". Orzeczeniem nr [...]z dni [...] 2002 r. Trybunał Konstytucyjny uznał art. 9 ust. 2 cytowany wyżej za niezgodny z Konstytucją. Po orzeczeniu TK stan prawny określał art. 10 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który jako jedyną przesłankę zameldowania określonej osoby w oznaczonym lokalu przewidywał sam fakt przebywania w nim, bez konieczności legitymowania się dokumentem uprawniającym do tego (wyrok NSA V SA 2425/02 orzeczenia Lex 100 118).