Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik ( spr.) Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant Rafał Opioła po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2009r. sprawy ze skargi R. T. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z miejsca pobytu stałego 1.oddala skargę, 2.oddala wniosek uczestnika o zasądzenie kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta [...] działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r., Nr 87, poz. 960 ze zm.) orzekł po ponownym rozpatrzeniu sprawy, o wymeldowaniu R. T. wraz z córką M. z dotychczasowego miejsca pobytu stałego przy ul. [...] w [...].
Z uzasadnienia decyzji wynika, że przeprowadzone na wniosek S. T. postępowanie wyjaśniające potwierdziło fakt opuszczenia miejsca pobytu stałego przez wyżej wymienione, zaś podnoszone przez R. T. argumenty dotyczące znęcania się nad nią przez męża nie znalazły potwierdzenia, o czym świadczy postanowienie o umorzeniu dochodzenia prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową [...] sygn. [...] z dnia [...] r. Organ nadto podkreślił, że przepisy ustawy ewidencyjnej mają charakter porządkowo - rejestracyjny, co oznacza, iż zameldowanie pod konkretnym adresem winno być zgodne ze stanem faktycznym i prawnym, w związku z czym ingerencja jego w sprawie wymeldowania R. T. wraz z córką M. jest konieczna.
Odwołując się od powyższej decyzji do Wojewody [...] R. T. wniosła o jej zmianę lub uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Odwołująca się podniosła, że organ wydający kwestionowaną decyzję w żaden sposób nie ustosunkował się do złożonych przez nią wyjaśnień oraz zeznań świadków w kontekście oceny, czy opuszczenie przez nią lokalu przy ul. [...] miało charakter dobrowolny czy też nie, poprzestając jedynie na stwierdzeniu, że przeprowadzone dowody potwierdzają fakt opuszczenia miejsca stałego zameldowania, co wg niej nie było kwestią sporną. Wyżej wymieniona wskazała ponadto, że wielokrotnie występowała przed sądami w celu przywrócenia jej uprawnienia do zamieszkania w miejscu stałego pobytu i mimo, że dowody tych czynności znajdują się w aktach niniejszej sprawy (m.in. kserokopie wniosków o zabezpieczenie składanych w sprawie rozwodowej itp.), organ gminy w decyzji w ogóle nie poddał ocenie tej okoliczności.
Według odwołującej się samo powołanie się na umorzenie postępowania w sprawie o znęcanie się bez wskazania postawy tego rozstrzygnięcia nie może przesądzać kwestii podlegającej ocenie w toku postępowania administracyjnego. Zaznaczyła jednocześnie, że o umorzeniu dochodzenia dowiedziała się dopiero z decyzji, gdyż postanowienia w tej sprawie jej nie doręczono i zamierza postanowienie to zaskarżyć. Zdaniem strony decyzja organu I instancji wydana została z naruszeniem art. 7 kpa.
W odpowiedzi na odwołanie S. T. podał, że wielokrotnie prosił żonę by wróciła do niego z córką, lecz bezskutecznie oraz, że po opuszczeniu mieszkania była w nim jeszcze tylko dwukrotnie pod jego nieobecność w celu zabrania rzeczy, w tym stanowiących współwłasność (w tym raz z policją uważając, że dzieci nie chcą jej wpuścić).
Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] r. nr [...] orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Prezydenta Miasta [...].
W uzasadnieniu decyzji organ II instancji stwierdził, że postępowanie karne nie potwierdziło faktu stosowania przemocy psychicznej i fizycznej przez S. T. wobec odwołującej się i jej córki M. (dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w [...] sygn. [...] z [...] r.), a niepodjęcie działań prawnych mających na celu powrót do lokalu, nakazywał organowi sądzić, że pomimo braku stałego "dachu nad głową" nie zależy jej na faktycznym powrocie do miejsca stałego pobytu, gdyż w oświadczeniu złożonym przed organem II instancji w dniu [...] r. poinformowała, że pomimo usilnych próśb kierowanych do męża o udostępnienie kluczy do mieszkania przy ul. [...] nadal ich nie otrzymała, wyjaśniając jednocześnie, że nie występowała do sądu cywilnego z powództwem o przywrócenie naruszanego posiadania z art. 344 § 1 kc.