Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędziowie WSA: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski (spr.) Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik Protokolant Jakub Jagodziński po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 lutego 2008r. sprawy ze skargi Komendanta [...] Policji w [...] na decyzję [...] Inspektora Pracy w [...] z dnia [...] listopada 2007r. nr [...] w przedmiocie nakazu urządzenia palarni oddala skargę
II SA/Bd 57/08
Uzasadnienie
Nakazem z dnia [...] października 2007 r. nr rej. [...] Inspektor Pracy na podstawie art. 11 pkt 1 oraz art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589), art. 233 Kodeksu pracy, § 111 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r., Nr 169, poz. 1650 ze zm.), § 40 ust. 1 i 2 oraz 41 i 42 załącznika do ww. rozporządzenia - nakazał Komendzie Wojewódzkiej Policji w B. do dnia [...] marca 2009 r. w wydzielonym pomieszczeniu urządzić palarnię tytoniu.
Organ wskazał, że kontrola przeprowadzona [...] września i [...] października 2007 r. w Komendzie wykazała, że palarni tytoniu nie urządzono, jednakże wprowadzono zakaz palenia tytoniu w całym obiekcie. Regulamin zakazuje "palenia tytoniu poza wyznaczonymi miejscami" i wyznaczono trzy takie miejsca, w których dozwolone jest palenie tytoniu. Są one usytuowane przy wejściach do obiektu: na dziecińcu wewnętrznym i przy wejściu głównym, oznaczone liniami ciągłymi na podłożu oraz tablicami z napisem "Tu wolno palić" wyposażone w popielniczki, zadaszone miejsca. Wyznaczenie takich miejsc ma istotne znaczenie dla ochrony przeciwpożarowej, jednak w świetle obowiązujących przepisów nie może być uznane za równoznaczne z urządzeniem palarni. Zdaniem organu ustawodawca nakazując pracodawcy urządzenie palarni miał na względzie aby palenie odbywało się w godziwych warunkach, przy równoczesnym zabezpieczeniu interesów osób niepalących. Wskazuje na to ustawa z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r., Nr 10, poz. 55 ze zm.) szczególnie w art. 3 pkt 1 i art. 5 ust. 1. Wskazano także na przepis § 111 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. który nakazuje, aby pracodawca zapewnił pomieszczenia higieniczno-sanitarne, a więc i palarnię, stosownie do liczby zatrudnionych. Rozstrzygając sprawę wzięto pod uwagę techniczne i organizacyjne możliwości wykonania decyzji.
Odwołanie wniósł Komendant Wojewódzki Policji w B. zarzucając, że organ wydający nakaz naruszył zasadę wynikającą z art. 6 kpa, tj. podjął decyzję z naruszeniem norm prawa materialnego i norm proceduralnych. Wywodzono, że przywołane przez Inspektora Pracy przepisy rozporządzenia wydane zostały z przekroczeniem granic delegacji ustawowej i nie mogą być uznawane za przepisy ogólnie obowiązujące, a tym samym nie dają podstaw do nakazywania pracodawcy urządzenia palarni. Nie przesądzają one o obowiązku urządzenia palarni. Zdaniem strony wskazują jedynie, że palenie tytoniu jest możliwe tylko w palarniach. Zatem wnioskowanie z tego obowiązku urządzenia palarni jest nadinterpretacją. Podkreślono, że na terenie Komendy, obowiązuje zakaz palenia tytoniu, wprowadzony Regulaminem Ochrony Przeciwpożarowej. Wskazano też, że niemożliwym jest spełnienie wymagań § 40 ust. 2 załącznika do rozporządzenia, tj. usytuowania palarni w sposób nie narażający osób niepalących na wdychanie dymu tytoniowego, gdyż "jest to z oczywistych względów technicznych niemożliwe". Wskazano także na formalną wadliwość decyzji, polegającą na braku precyzji rozstrzygnięcia, polegającą na braku określenia przez inspektora liczby pracowników - palaczy tytoniu pracujących w jednostce. Skutkuje to tym, że nakaz nie określa w sposób prawidłowy obowiązku pracodawcy, bowiem nie określa "usytuowania palarni, warunków technicznych, wielkości itd."