Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu pracy w B. w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego zasiłku dla bezrobotnych
Tezy

Warunkiem uznania świadczenia za nienależne w rozumieniu art. 28 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ jest świadome działanie osoby pobierającej świadczenie.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Romana G. na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu pracy w B. z dnia 21 kwietnia 1999 r. (...) w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego zasiłku dla bezrobotnych - uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy w B. z dnia 8 lutego 1999 r. (...).

Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Działalność gospodarcza
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Gdańsku
Uzasadnienie strona 1/3

Skarżący Roman G. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w T. z dnia 21 kwietnia 1999 r. (...), którą utrzymano w mocy decyzję Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy w B. z dnia 8 lutego 199 r. (...).

Decyzją z dnia 8 lutego 1999 r. Kierownik Powiatowego Urzędu Pracy w B., powołując się na art. 28 ust. 1 i 7 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./, zobowiązał skarżącego do zwrotu 399,20 zł w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji pobranych tytułem nienależnego zasiłku dla bezrobotnych w okresie od dnia 18 maja do dnia 30 czerwca 1998 r. Uzasadniając decyzję organ wskazał, iż skarżącemu nie przysługiwał zasiłek, gdyż od dnia 27 listopada 1997 r. prowadził działalność gospodarczą.

Z akt administracyjnych wynika, że wskazana decyzja została poprzedzona podjęciem w dniu 27 listopada 1998 r. decyzji, którą uchylono decyzje Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy z dnia 23 lutego 1998 r. o uznaniu skarżącego za osobę bezrobotną od dnia 16 lutego 1998 r. i odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, z dnia 19 maja 1998 r. o przyznaniu zasiłku dla bezrobotnych z dniem 18 maja 1998 r. oraz dnia 15 lipca 1998 r. o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych oraz statusu osoby bezrobotnej od dnia 1 lipca 1997 r. z powodu podjęcia pracy i odmówiono zarejestrowania skarżącego jako bezrobotnego od dnia 16 lutego 1999 r.

Decyzja ta została podjęta na podstawie art. 145 i art. 151 par. 1 Kpa, zaś w jej uzasadnieniu stwierdzono, że z akt wynika, iż z uwagi na podjęcie przez skarżącego w dniu 27 listopada 1997 r. pozarolniczej działalności gospodarczej, w dniu rejestracji jako bezrobotny, czyli w dniu 16 lutego 1998 r., nie był osobą bezrobotną.

W odwołaniu skarżący twierdził, że rejestrując się jako bezrobotny nie prowadził działalności gospodarczej, gdyż mimo dokonania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej w dniu 20 listopada 1997 r. faktyczną działalność gospodarczą rozpoczął w dniu 1 sierpniu 1998 r.

Rozpoznając odwołanie skarżącego organ odwoławczy podjął zaskarżoną decyzję. W jej uzasadnieniu organ wskazał, że za nienależne świadczenie uważa się świadczenie wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących utratę prawa do jego pobierania, jeżeli pobierający to świadczenie był pouczony o tych okolicznościach oraz świadczenie wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów albo innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd urzędu pracy przez osobę pobierającą to świadczenie. W związku z tym stwierdził, że skarżący w dniu rejestracji jako bezrobotny oświadczył, że nie jest zatrudniony, nie wykonuje innej pracy zarobkowej oraz, że nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Na dowód złożenia przez skarżącego takiego oświadczenia organ odwoławczy powołał oświadczenie zawarte w punktach 1 i 7 karty rejestracyjnej bezrobotnego. Następnie organ wskazał, że na podstawie zaświadczenia Prezydenta Miasta B. stwierdzono, iż skarżący zgłosił do ewidencji podjęcie działalności gospodarczej od dnia 27 listopada 1997 r. Umieszczenie w ewidencji działalności gospodarczej stwarza, zdaniem organu, domniemanie faktycznego jej rozpoczęcia. Skarżący winien zatem wykazać, że faktycznie jej nie podjął. Organ odwoławczy wskazał też, że osoba, która nie rozpoczęła działalności gospodarczej we wskazanym terminie albo ją okresowo przerwała bądź jej zaniechała, ma obowiązek zgłosić te fakty do organu ewidencyjnego. Nie odebranie numeru REGON, czy też niepłacenie podatków lub składek na ubezpieczenie społeczne, na co powoływał się skarżący w odwołaniu, nie oznacza, iż nie prowadzi on faktycznie działalności gospodarczej. Okoliczności te, zdaniem organu, mogą mieć znaczenie przy ustaleniu, że dana osoba nie prowadzi działalności gospodarczej, jeżeli przedstawi także inne przekonywujące dowody na poparcie swych twierdzeń.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Działalność gospodarcza
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Gdańsku