Termin wskazany w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób /Dz.U. nr 141 poz. 942 ze zm./ jest terminem prawa materialnego, co powoduje, że nie może on być przywrócony oraz że nie mają prawnego znaczenia okoliczności, które spowodowały uchybienie terminu.
Materialnoprawny charakter wskazanego terminu wynika z tego, że jego upływ powoduje wygaśnięcie uprawnienia do ubiegania się o udzielenie zezwolenia na wykonywanie zarobkowego przewozu osób w szczególnym, uprzywilejowanym trybie.
Skarżący Zbigniew K. wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 29 grudnia 1998 r., którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia 30 września 1998 r. o odmowie udzielenia skarżącemu zezwolenia na przewóz osób taksówką. Podejmując decyzję o odmowie udzielenia skarżącemu zezwolenia na przewóz osób taksówką organ administracyjny powołał się na art. 4 ust. 2 oraz art. 14 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób /Dz.U. nr 141 poz. 942 ze zm./. Uzasadniając zaś ją, wskazał, iż skarżący, który wykonywał zarobkowo przewóz osób na podstawie przepisów obowiązujących przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób, złożył wniosek o wydanie zezwolenia po terminie wskazanym w art. 25 ust. 2 tej ustawy, mianowicie w dniu 11 sierpnia 1998 r., oraz po wyczerpaniu limitu dziesięciu nowych zezwoleń na przewóz osób taksówką, który został ustalony uchwałą Rady Miasta z dnia 21 maja 1998 r.
W odwołaniu od decyzji Prezydenta Miasta skarżący zarzucił, iż organ pierwszej instancji nie uwzględnił wskazanych przez niego powodów opóźnienia w złożeniu wniosku o udzielenie zezwolenia na przewóz osób taksówką. Zarzucił też, iż Urząd Miasta nie powiadomił go o tym, że na skutek uchwalenia ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. posiadane przez niego uprawnienia tracą ważność. Ponadto twierdził, iż decyzja organu pierwszej instancji pozbawia go oraz jego rodzinę środków utrzymania.
Rozpoznając odwołanie skarżącego organ odwoławczy podzielił ustalenia i wynikające z nich wnioski organu pierwszej instancji, wskazując ponadto, iż termin określony w art. 25 ust. 2 ustawy o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób jest terminem prawa materialnego, co oznacza, iż nie może być przywrócony, czego z kolei konsekwencją jest to, że okoliczności uchybienia tego terminu przez skarżącego nie mogą być brane pod uwagę.
W skardze skarżący ponownie wskazał na powody opóźnienia w złożeniu wniosku o udzielenie zezwolenia na przewóz osób taksówką i zarzucił, iż nie został powiadomiony o uchwaleniu istotnej dla niego ustawy. Ponadto skarżący zakwestionował przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. mówiące o obowiązku uzyskania zezwolenia przez osoby, które wykonywały zarobkowy przewóz osób na podstawie wcześniejszych przepisów oraz przepisy zezwalające radom gmin na ustalanie limitu wydawania nowych zezwoleń.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.
Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.
Podejmując zaskarżoną decyzję organ administracyjny nie naruszył przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób. Zgodnie z art. 25 ust. 1 tej ustawy, przedsiębiorcy wykonujący zarobkowo przewóz osób na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów, zobowiązani zostali do uzyskania zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób stosownie do tej ustawy. Przy czym, w myśl art. 25 ust. 2 wskazanej ustawy, przedsiębiorcy wykonujący zarobkowo przewóz osób na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów winni byli złożyć wnioski o wydanie zezwolenia w terminie 3 miesięcy od dnia wejście w życie tej ustawy, czyli w terminie do dnia 1 lipca 1998 r. Przedsiębiorcom, którzy wnioski o wydanie zezwolenia złożyli we wskazanym terminie, organ administracyjny nie mógł odmówić wydania zezwolenia /art. 25 ust. 3 ustawy/, z czego wynika, że nie miały do nich zastosowania przepisy określające limit wydawanych zezwoleń. Ponadto przedsiębiorców wykonujących zarobkowo przewóz osób na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów ustawodawca uznał za posiadających odpowiednie kwalifikacje zawodowe /art. 25 ust. 4 ustawy/. Zatem przedsiębiorcy, o których mowa, byli w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do osób, które dotychczas nie wykonywały zarobkowo przewozu osób. Uprzywilejowanie to jednak zostało ograniczone terminem wskazanym w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Przedsiębiorcy wykonujący zarobkowo przewóz osób na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów, którzy wniosek o wydanie zezwolenia na wykonywanie zarobkowego przewozu osób złożyli po upływie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy, podlegali takim samym regułom, jak te osoby, które nigdy przedtem nie wykonywały zarobkowego przewozu osób. W konsekwencji organ był zobowiązany, a zarazem uprawniony, udzielić im zezwolenia tylko wtedy, gdy nie spowodowałoby to przekroczenia limitu nowych zezwoleń określonego przez radę gminy na podstawie art. 17 ustawy o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób.