Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Janina Guść Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi K. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 czerwca 2015 r., nr [...] w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności oddala skargę.
K. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 czerwca 2015 r., nr [...[ utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 10 kwietnia 2015 r., nr [...], o odmowie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w G. przy ul. H. 12, km 23, obr. G. działki nr [...], [...], [...], [...] i [...] łącznego obszaru 19.347 m2, KW Nr [...], w prawo własności nieruchomości.
Zaskarżona decyzja podjęta została na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, a także art. 1 ust. 1 i 3 oraz art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r., poz. 83 ze zm.), w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
Kolegium przedstawiło dotychczasowy przebieg sprawy przed organem pierwszej instancji. Wskazało, że K. L. złożył wniosek o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego opisanej nieruchomości w dniu 17 grudnia 2013 r. W dniu 10 marca 2015 r. Trybunał Konstytucyjny w sprawie sygn. akt K 29/13 orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r. poz. 83) w zakresie, w jakim przyznaje uprawnienie do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności osobom fizycznym i prawnym, które nie miały tego uprawnienia w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 187, poz. 1110), t. j. w dniu 9 października 2011 r. Rozpoznający sprawę organ pierwszej instancji ustalił, że na dzień wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 2011 r. wnioskodawca nie miał uprawnienia do złożenia wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, wskazując na wiążącą moc orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
W odwołaniu od decyzji Prezydenta Miasta K. L. domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji i rozstrzygnięcia sprawy co do istoty lub przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Zakwestionował ustalenie co do tego, że skarżącemu nie przysługiwało uprawnienie do złożenia przedmiotowego wniosku wobec opisanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Wskazał, że zgodnie z wówczas obowiązującym stanem prawnym, na dzień 9 października 2011 r. prawo przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości przysługiwało na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. nr 175, poz. 1459, z późno zm.), osobom fizycznym będącym w dniu wejścia w życie ustawy (to jest w dniu 13 października 2005 r.) użytkownikami wieczystymi nieruchomości zabudowanych na cele mieszkaniowe albo zabudowanych garażami albo przeznaczonych pod tego typu zabudowę oraz nieruchomości rolnych. Zgodnie z art. 1 ust. 3 z wnioskiem o takie przekształcenie mogli także wystąpić następcy prawni opisanych osób, przy czym za następstwo prawne uważa się także sukcesję singularną. Skarżący nabył prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości w drodze umowy cywilnoprawnej w dniu 21 kwietnia 2009 r., ujawnienie tego prawa w księdze wieczystej nieruchomości nastąpiło w dniu 16 czerwca 2009 r. K. L. nabył prawo wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości od innej osoby fizycznej - A. L., który według treści księgi wieczystej nabył to prawo w dniu 27 maja 2004 r., wpis do księgi wieczystej nastąpił w dniu 9 czerwca 2004 r. Zatem to A. L. był osobą będącą wieczystym użytkownikiem nieruchomości w dniu 13 października 2005 r. a więc podmiotem ewentualnie uprawnionym w świetle ówczesnych przepisów do złożenia wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Według skarżącego celem ustalenia, czy w dniu 9 października 2011 r. jako osoba, która nabyła prawo użytkowania wieczystego w drodze sukcesji szczególnej był, albo nie był uprawniony do złożenia wniosku o przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, organ pierwszej instancji winien był ustalić czy jego poprzednik prawny był w dniu 3 października 2005 r. uprawniony do złożenia wniosku o takie przekształcenie. Organ pierwszej instancji badanie takie całkowicie pominął, co świadczy o wadzie zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącego treść księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości jednoznacznie wskazuje, że spełniona była pierwsza z przesłanek warunkujących możliwość złożenia wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego, to jest w dniu 13 października 2005 r. użytkownikiem wieczystym nieruchomości była osoba fizyczna. Organ pierwszej instancji pominął także badanie kwestii przeznaczenia i sposobu zagospodarowania przedmiotowej nieruchomości, jako dalszych przesłanek warunkujących ewentualną możliwość przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności. Według informacji posiadanych przez skarżącego przedmiotowa nieruchomość była w przeszłości zabudowana garażami, co powodowałoby istnienie po stronie poprzednika prawnego skarżącego prawa do przekształcenia prawa jej użytkowania wieczystego, a tym samym powodowałoby, że prawo takie przysługiwałoby skarżącemu w dniu 9 października 2011 r. Przy takim ustaleniu, zdaniem skarżącego, brak byłoby podstaw prawnych do odmowy wydania decyzji w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości skarżącego, a więc zaskarżona decyzja nie mogłaby się utrzymać w obrocie prawnym.