Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Protokolant St. sekr. Małgorzata Orman, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi E. R.i S. R. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji dróg i autostrad oddala skargę.
Wnioskiem z dnia [...] r. Burmistrz Miasta L. wystąpił do Starosty B. o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi, powołując się na zapis art. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach planowania i realizacji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. Nr 80, poz. 721 ze zm.). We wniosku określił działki, przez które planowana droga będzie przebiegać, charakterystykę parametrów technicznych drogi oraz powiązania z innymi drogami publicznymi, wskazując, iż będzie ona przedłużeniem istniejącej drogi gminnej dojazdowej, prowadząc ruch do [...].
Decyzją Nr [...] z dnia [...] r. Starosta B., działając na podstawie art. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia o 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji i inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz.U. Nr 80 poz. 721 ze zm.) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego ustalił lokalizację drogi gminnej na nieruchomościach położonych w L. oznaczonych jako działki o numerach: [...],[...],[...],[...],[...] i [...], zatwierdzając projekt podziału nieruchomości wyznaczony liniami rozgraniczającymi w taki sposób, że: działka [...] ulega podziałowi na działkę [...] - przeznaczoną pod drogę gminą i działkę [...] - stanowiącą resztę nieruchomości, działka: [...] ulega podziałowi na działkę [...] przeznaczoną pod drogę gminną i działkę [...] - stanowiącą resztę nieruchomości oraz działka [...] - na działkę [...] - pod drogę gminną i działkę [...] - pozostałą resztę nieruchomości oraz potwierdził, iż nieruchomości wydzielone liniami rozgraniczającymi teren stają się z mocy prawa własnością Gminy L. za odszkodowaniem, ustalonym w odrębnej decyzji przez Starostę B., na mocy ustawy o gospodarce nieruchomościami. W decyzji poinformował, iż wydanie nieruchomości przewidzianych pod drogę gminna nastąpi z terminie 30 dni, od dnia w którym decyzja stanie się ostateczna oraz ustalił wymagania określone w przywołanej w podstawie prawnej ustawie, a mianowicie wymagania dotyczące powiązania z innymi drogami publicznymi, linie rozgraniczające teren, warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska oraz wymagania dotyczące interesów osób trzecich.
W uzasadnieniu tej decyzji organ wyjaśnił, iż postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji przedmiotowej drogi wszczęto na wniosek inwestora, a strony postępowania zawiadomiono w formie obwieszczenia wywieszonego w Urzędzie Miasta L. oraz poprzez umieszczenie ogłoszenia w prasie lokalnej i na stronie internetowej. W trakcie wyłożenia dokumentacji strony nie wniosły uwag i zastrzeżeń.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyli E. i S. R., reprezentowani przez pełnomocnika, właściciele podlegającej podziałowi działki Nr [...], w wyniku którego powstały działki [...] i [...], z których pierwsza została wywłaszczona z przeznaczeniem na realizację inwestycji drogowej. W odwołaniu wnieśli o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania, podnosząc, iż ustawa w oparciu o którą rozpatrzono niniejszą sprawę, w myśl art. 1 określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, podczas gdy w przedmiotowej sprawie mowa o drodze wewnętrznej, tj. nie publicznej. W ocenie skarżących ustalona decyzją lokalizacyjną droga nie może pełnić funkcji drogi publicznej, gdy z jest to klasyczny przykład drogi dojazdowej do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, czyli w myśl art. 8 ustawy o drogach publicznych, stanowi przykład drogi wewnętrznej. Stosując zatem tę ustawę w przedmiotowej sprawie starosta naruszył art. 1 tej ustawy, a także wyrażoną w art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego zasadę praworządności. Nadto zarzucili Staroście B. naruszenie art. 7 i art. 8 oraz art. 77 i art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego, dodając, że z akt sprawy wynika, iż nie rozpatrywano natężenia ruchu na planowanej drodze, opierając się jedynie na danych podanych w oświadczeniu inwestora, co jest sprzeczne z art. 7 - kodeksową zasadą prawdy obiektywnej oraz art. 8 Kodeksu - zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów administracyjnych. Nadto poprzez niewyczerpujące zebranie materiału dowodowego, Starosta naruszył art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji uchybia art. 107 § 3 tegoż Kodeksu.