Następnie pismem z dnia 1 marca 2013 roku zatytułowanym "skarga w sprawie rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej" I. S., córka skarżącego wniosła o uznanie wniosku J. S. z dnia 22 czerwca 1988r. złożonego do Urzędu Miejskiego w C. jako aktualnego i rozpatrzenie go w trybie obowiązującej ustawy z dnia 8 lipca 2005 roku o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem I. S. odwołanie złożone przez jej ojca od decyzji Urzędu Miejskiego w C. nr [...] z dnia [...] r. nie zostało rozpatrzone do dnia dzisiejszego.
W wyniku przeprowadzonej kwerendy ustalono, że w aktach brak jest zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki decyzji wydanej przez Urząd Wojewódzki w K. w przedmiocie utrzymania w mocy decyzji Urzędu Miasta w C. o umorzeniu postępowania. W związku z powyższym, pismem z dnia 28 maja 2014r. Wojewoda [...] zwrócił się do Ministra Skarbu Państwa o rozpatrzenie odwołania wniesionego przez J. S. z dnia 18 lipca 1988r. od decyzji z dnia [...] r. znak [...], zgodnie z przepisami obecnie obowiązującej ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] r. nr [...] umorzył postępowanie odwoławcze zainicjowane odwołaniem J. S. z dnia 18 lipca 1988r. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że decyzja Urzędu Wojewódzkiego w K. z dnia [...] roku znak [...] istnieje i wywołuje skutki prawne poprzez fakt, że została ona doręczona Urzędowi Miejskiemu w C. Strona zatem, której decyzja nie została skutecznie doręczona lub brak jest dowodów wskazujących, iż takie doręczenie miało miejsce, może wystąpić do organu, który wydała decyzję (lub tego, który przejął jego kompetencje) o jej doręczenie i w przypadku nie zadowolenia z rozstrzygnięcia, ma możliwość zaskarżenia jej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu który ją wydał w terminie 30 dni od dnia otrzymania tejże decyzji.
Po otrzymaniu odpisu decyzji Urzędu Wojewódzkiego w K. z [...] r. I. S. złożyła skargę do tutejszego Sądu, wnosząc o unieważnienie i zmianę w całości zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że decyzje wydane zarówno przez Urząd Miejski w C. z dnia [...] roku jak i Urząd Wojewódzki w K. z dnia [...] roku dotknięte są błędami, bowiem nie uwzględniają okoliczności stanu faktycznego, że wniosek o repatriowanie został złożony przez J. S. w roku 1946, jednakże wówczas został on załatwiony odmownie i wnioskujący nie otrzymał zgody na wyjazd do kraju. Dopiero w trakcie drugiej repatriacji, przeprowadzonej na podstawie umowy repatriacyjnej z dnia 25 marca 1957 roku oraz w wyniku kilkukrotnej interwencji w Biurze Pełnomocnika Rządu do Spraw Repatriacji Polaków z ZSRR przy Ambasadzie PRL w Moskwie i Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Moskwie, J. S. wraz z rodziną został repatriowany do kraju w dniu 8 lutego 1958 roku do Punktu Repatriacyjnego w B. Skarżąca wskazał, że również takiej osobie należy się rekompensata za pozostawione poza granicami mienie. Powołała się przy tym na orzecznictwo, w tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie OSK 1388/11 i uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I OPS 11/13, a także aktualne orzecznictwo sądów administracyjnych z którego w jej przekonaniu wynika, że prawo do rekompensaty przysługuje również osobom, lub ich spadkobiercom, którzy przesiedlili się na terytorium Polski, w jej powojennych granicach, na podstawie umowy repatriacyjnej z dnia 25 marca 1957r., zawartej pomiędzy Polską a ZSRR.