W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wskazał, że umowy międzynarodowe o których mowa w art. 88 ust.1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, to tzw. " Układy republikańskie" i dotyczą tylko osób, które opuściły byłe terytorium RP w latach 1944-1947. Nadto zwrócił uwagę, że skarżąca powołuje się w skardze na aktualnie obowiązujące przepisy oraz orzecznictwo sądów administracyjnych, co nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. W oparciu o tak przyjęte stanowisko oraz podtrzymując argumentację zawartą w treści zaskarżonej decyzji organ wniósł o oddalenie skargi.
Pismem z dnia 15 grudnia 2015r. skarżąca I. S. odnosząc się do treści odpowiedzi na skargę wskazała, że powołany przez Wojewodę przepis art.88 ust.1 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości nie ogranicza jego stosowania do osób repatriowanych w latach 1944-1947. Nadto Wojewoda nie uwzględnił faktu, że w sprawie repatriacji osób narodowości polskiej podpisano również umowę w dniu 25 marca 1957r. pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.
W piśmie z dnia 21 stycznia 2016r. uczestniczka postępowania Z. S.-R. wskazała, że nie zgadza się ze stanowiskiem organów w niniejszej sprawie i w całości popiera argumentację zawartą w treści skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga okazała się zasadna, bowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Urzędu Miejskiego w C. naruszają przepis prawa materialnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy.
Matrialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji stanowił art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 22, poz. 99), zgodnie z którym (w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji), na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży działki budowlanej oraz ceny sprzedaży położonych na niej domów, budynków lub lokali osobom, które w związku z wojną rozpoczętą w 1939r. pozostawiły majątek nieruchomy na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa, a które na mocy umów międzynarodowych zawartych przez Państwo mają otrzymać ekwiwalent za mienie pozostawione za granicą, zalicza się wartość mienia nieruchomego pozostawionego za granicą.
Powołany przepis ze względu na szczególny sposób jego sformułowania, może powodować trudności interpretacyjne, na co wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie sądów administracyjnych. Zamiast określić wprost podmiotowe i przedmiotowe przesłanki prawa do ekwiwalentu, ustawodawca odesłał do postanowień umów międzynarodowych. Odesłanie takie oznacza włączenie postanowień tych umów do polskiego prawa wewnętrznego. Rozważany przepis nie określa też bliżej umów, do których odsyła. W grę wchodzą zatem:
a) układy "republikańskie" z dnia 9 i 22 września 1944 r.,
b) umowa z dnia 6 lipca 1945r. zawarta między Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej RP i Rządem ZSRR o prawie zmiany obywatelstwa radzieckiego osób narodowości polskiej i żydowskiej, mieszkających w ZSRR i o ich ewakuacji do Polski i o prawie zmiany obywatelstwa polskiego osób narodowości rosyjskiej, ukraińskiej, białoruskiej, rusińskiej i litewskiej, mieszkających na terytorium Polski i o ich ewakuacji do ZSRR,