W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Mykanów wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu podał m. in., że podjęcie uchwały przez Radę Gminy Mykanów było poprzedzone wystąpieniem z zapytaniem do Ministra Rozwoju. W swoim piśmie z dnia 25 stycznia 2016 roku Wójt Gminy Mykanów zwrócił się do Ministra z czterema pytaniami tj.:
• czy gmina licząca mniej niż 50 000 mieszkańców będzie mogła organizować przewozy o charakterze użyteczności publicznej bez planu transportowego,
• czy jest możliwe określenie sieci komunikacyjnej uchwałą rady lub zarządzeniem wójta,
• czy gmina na określoną w ten sposób sieć komunikacyjną będzie mogła wyłonić operatora transportu publicznego i zawrzeć z nim umowę o świadczenie usług,
• czy gmina będzie mogła pośredniczyć w przekazywaniu operatorowi rekompensaty z tytułu stosowanych ulg, czy też rekompensaty te będą wypłacane jedynie samorządom posiadającym plany transportowe.
W odpowiedzi otrzymanej od Ministra Rozwoju (pismo z dnia 22 lutego 2016 roku) wyjaśniono, że jako mała gmina nie musi mieć ona planu transportowego, a linie transportowe użyteczności publicznej mogą być wyznaczone w formie uchwały. Powołane stanowisko Ministra było inspiracją do podjęcia uchwały kwestionowanej obecnie przez Wojewodę Śląskiego. Generalnie, stanowisko Wojewody w sprawie odbiega zasadniczo od wcześniejszego stanowiska Ministra Rozwoju, którym Rada Gminy kierowała się podejmując uchwałę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola taka sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy). Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) dalej w skrócie p.p.s.a.
Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Wprowadzając sankcję nieważności jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa.
W ustawie o samorządzie gminnym przewidziano dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy. Mogą być to naruszenia istotne lub nieistotne (por. art. 91 ustawy). Jednak i tu brak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie i w orzecznictwie. Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie, prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał. W judykaturze za istotne naruszenie prawa (będące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu) uznaje się takiego rodzaju naruszenia prawa, jak podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie procedury podjęcia uchwały (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 1998 r., II SA/Wr 1459/97, OwSS 1998/3/79, z dnia 8 lutego 1996 r. , SA/Gd 327/95, OwSS 1996, Nr 3, poz. 90).