Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Bieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2012 r. sprawy ze skargi J.G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia [...] r., 2) orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
W piśmie z dnia [...] r. Terenowy Komitet Ochrony Praw Dziecka w S. zwrócił się z wnioskiem o wszczęcie postępowania o wymeldowanie J.G. z lokalu przy ul. [...] w S. W uzasadnieniu wniosku podano, że w wyroku skazującym J.G. sąd karny orzekł wobec niego pięcioletni zakaz zbliżania się do ofiar popełnionego przestępstwa, którymi są dzieci mieszkające w tym samym bloku i w blokach pobliskich, który nie może być przestrzegany gdy nie dojdzie do wnioskowanego wymeldowania. Z uwagi na opuszczenie lokalu w następstwie zawinionego działania należy uznać, że strona opuściła lokal mieszkalny dobrowolnie i opuszczenie to ma charakter trwały, a to z uwagi na długoletni okres pozbawienia wolności.
Po wszczęciu i przeprowadzeniu w tej sprawie postępowania wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm., zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności i dowodach osobistych) z upoważnienia Prezydenta Miasta S. decyzją z dnia [...] r. nr [...] orzeczono o wymeldowaniu J.G. z pobytu stałego w S. przy ul. [...]. W uzasadnieniu decyzji organ orzekający stwierdził, że w sprawie zaistniała przesłanka do wymeldowania z pobytu stałego, określona w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. J.G. nie mieszka bowiem pod adresem stałego zameldowania, przebywa w Zakładzie Karnym w O., który to pobyt jest zgodny z prawem zaś wyrok skazujący zastępuje wolę skazanego co do miejsca przebywania. Został bowiem wydany na skutek dokonania przez skazanego nagannych, niezgodnych z prawem działań. W wyniku tych działań nie ma on powrotu do lokalu, w którym jest zameldowany na pobyt stały. Zasadne jest zatem przyjęcie, że J.G. opuścił lokal przy ul. [...] w S. w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. W związku z sądowym zakazem kontaktu z małoletnimi po opuszczeniu zakładu karnego nie powróci on do tego lokalu i dlatego też jego tam zameldowanie stanowiłoby utrzymywanie fikcji meldunkowej. Podkreślono nadto, że zameldowanie ma charakter porządkowy i powinno być zgodne ze stanem faktycznym. Zameldowanie nie rodzi bowiem uprawnień do zamieszkiwania w lokalu, jest jedynie skutkiem zamieszkiwania.
W odwołaniu od tej decyzji J.G. zarzucił, że zakaz kontaktu z małoletnimi pokrzywdzonymi upływa z końcem orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności i dlatego też dowolne jest stanowisko organu, iż po odzyskaniu wolności nie powróci on do objętego wymeldowaniem lokalu mieszkalnego. Podniósł, że pobyt w zakładzie karnym traktuje, jak każdy osadzony, jako pobyt czasowy. W zakładzie karnym nie koncentrują się zatem jego sprawy życiowe. Inni osadzeni nie są wymeldowywani z miejsc swojego zamieszkania tylko dlatego, że są pozbawieni wolności. Stwierdził nadto, że właściciel lokalu nie ma zastrzeżeń co do jego w nim zameldowania.
Wojewoda [...] odwołania tego nie uwzględnił i zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych utrzymał orzeczenie organu pierwszej instancji w mocy. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia potwierdził ustalenia faktyczne Prezydenta Miasta S. oraz ich ocenę prawną co do faktu trwałego i dobrowolnego opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu. Charakter takiego opuszczenia da się wyinterpretować zdaniem organu odwoławczego z okoliczności obiektywnych, w tym z zachowania strony, skutkiem którego było opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu. Odwołujący decydując się na popełnienie przestępstwa przeciwko wolności seksualnej na szkodę małoletnich musiał się liczyć, że jego zachowanie spotka się z sankcją karną oraz, iż zostaną podjęte przez organy państwowe działania, aby zapobiec popełnieniu przez sprawcę podobnego rodzaju czynów w przyszłości. Również zdaniem Wojewody [...]odwołujący się poprzez swoje naganne zachowanie wobec dzieci mieszkających w jego otoczeniu (przestępstwo z art. 200 k.k.) doprowadził do tego, że opuszczenie przez niego objętego wymeldowaniem lokalu miało charakter dobrowolny i trwały. Za taką interpretacją przemawia wzgląd na dobro dzieci wymagające podjęcia wszelkich prawem dopuszczalnych środków w celu ochrony ich bezpieczeństwa i spokojnego bytu.