W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości stanowisko zajęte w motywach zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 73 ust. 1 i ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające Wojewoda ponownie podkreślił, że fakt zbycia nieruchomości drogowej przez podmiot, któremu odjęto prawo własności tej nieruchomości nie ma i nie może mieć znaczenia, bowiem odszkodowanie - jako forma zadośćuczynienia winno przysługiwać temu, kto został pozbawiony swoich praw. Ustalenie i wyplata odszkodowania na rzecz osób trzech byłaby zaś możliwa jedynie w przypadku ewidentnego przekazania (scedowania) tym osobom roszczeń odszkodowawczych przez byłych właścicieli nieruchomości, ustalonych na dzień 31 grudnia 1998 r. W tej kwestii organ powołał się na stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zajęte w wyroku z dnia 20 marca 2008 r., II SA/Gl 885/07.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniesiona skarga nie mogła odnieść skutku, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
Na wstępie należy stwierdzić, że zgodnie z treścią art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) Sąd kontrolował zaskarżoną decyzję w aspekcie jej zgodności z prawem i nie mógł się kierować m.in. zasadą słuszności. Stosownie zaś do art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) władny był ją uchylić w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa materialnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, czy stwierdzenia naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego bądź wreszcie naruszenia prawa procesowego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, niestanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem. O objęciu konkretnej nieruchomości zakresem art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające decyduje zatem jej przynależność do wyznaczonej generalnymi przesłankami kategorii gruntów. Przesłanki te mają charakter tak pozytywny - pozostawanie nieruchomości w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa, bądź jednostek samorządu terytorialnego oraz zajęcie nieruchomości pod drogę publiczną jak i negatywny - Skarb Państwa bądź właściwa jednostka samorządu terytorialnego nie może być właścicielem danej nieruchomości. Podstawą zaś ujawnienia w księdze wieczystej przejścia na własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego nieruchomości, o których była mowa wyżej jest ostateczna decyzja wojewody (art. 73 ust. 3 omawianej ustawy).
Przejęcie własności nastąpić winno , jak stanowi zacytowany wyżej przepis, za odszkodowaniem, które zgodnie z art. 73 ust. 4 ustawy jest ustalane i wypłacane według zasad i trybu określonych w przepisach o odszkodowaniach za wywłaszczone nieruchomości. Ustawodawca jest jednak tutaj niekonsekwentny, bowiem w odróżnieniu od przepisów zamieszczonych w rozdziale 5 działu III u.g.n. przedmiotowe odszkodowanie nie jest wypłacane z urzędu osobom, którym została odjęta ich własność, lecz jest ono wypłacane na wniosek właściciela nieruchomości złożony od dnia 1 stycznia 2001r. do dnia 31 grudnia 2005 r., a po upływie tego okresu roszczenie wygasa.