Zasadnicza kwestia, która wymaga rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie sprowadza się jednak przede wszystkim do określenia podmiotu legitymowanego do złożenia wniosku wypłatę odszkodowania za przejętą z mocy prawa nieruchomość drogową. W świetle art. 73 ust. 4 ustawy wątpliwość ta wydaje się pozornie nieuzasadniona, albowiem w przepisie tym wskazany został właściciel nieruchomości. Zwrócić jednak trzeba uwagę na niefortunny kontekst, w jakim użyte zostało to określenie, bowiem w przepisie tym jest mowa o składaniu wniosku przez właściciela w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2003 r. Tymczasem w tym czasie właścicielem przedmiotowych nieruchomości był już z mocy prawa Skarb Państwa lub odpowiednia jednostka samorządu terytorialnego. Stosując reguły wykładni funkcjonalnej i systemowej nie powinno jednak ulegać wątpliwości, że wniosek o ustalenie i wypłatę odszkodowania winna złożyć osoba, której w dniu 31 grudnia 1998 r przysługiwało prawo własności przejętej nieruchomości drogowej. Tym samym należy zaaprobować stanowisko Wojewody, że fakt zbycia nieruchomości drogowej przez podmiot, któremu odjęto w trybie art. 73 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające, prawo własności tej nieruchomości nie ma i nie może mieć znaczenia, bowiem odszkodowanie - jako forma zadośćuczynienia winno przysługiwać temu, kto został pozbawiony swoich praw. Należy wreszcie zauważyć, że ustawodawca nie sformułował zakazu obrotu po dniu 1 stycznia 1999 r. nieruchomościami wskazanymi w art. 73 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające, aż do czasu wydania decyzji ostatecznej, o jakiej jest mowa w art. 73 ust. 3 tej ustawy. Zauważyć jednak należy zgodnie z zasadą nemo plus iuris (...), że w drodze umowy sprzedaży nie mogło dojść do nabycia przez skarżących prawa własności części tej działki zajętej pod drogę publiczną, gdyż w dacie zawierania tej umowy sprzedaży nieruchomość ta stanowiła już własność gminy B. Zatem postanowienia § 7 umowy zawartej w formie aktu notarialnego z dnia [...]r. Rep. [...] nr [...] sprostowanego § 3 oświadczenia zawartego w akcie notarialnym z dnia [...]r. Rep. [...] nr [...] dotyczące części parceli pgr [...] zajętej pod ul. [...] były prawnie bezskuteczne.
Ustalając krąg podmiotów legitymowanych do skutecznego wystąpienia z roszczeniem o wypłatę przedmiotowego odszkodowania wskazać należy, że legitymacja taka przysługuje także spadkobiercom byłych właścicieli oraz osobom, które w drodze czynności prawnych (np. umowy cesji) nabyły prawo do tego odszkodowania. Pogląd o możliwości scedowania na inny podmiot w drodze umowy roszczenia odszkodowawczego przysługującego byłemu właścicielowi nieruchomości drogowej wyraził Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyrokach z dnia 10 marca 2008 r., I OSK 1981/06 (niepubl.) oraz z dnia 17 kwietnia 2008 r. , I OSK 676/07 (niepubl.). W tym ostatnim wyroku NSA wskazał wręcz, że umowa przelewu wierzytelności musi wprost wynikać z umowy i nie może być dorozumiana. Znajdujące się w aktach sprawy kopie dwóch aktów notarialnych nie zawierają, żadnych postanowień pozwalających na przyjęcie, że w drodze umowy z dnia [...] r. czy oświadczeń zbywców złożonych w dniu [...]r. doszło do zawarcia umowy cesji przedmiotowych roszczeń odszkodowawczych. Wręcz przeciwnie znajduje się w nich oświadczenie kupujących, że znane są im różnice w powierzchni ujawnionej w materiałach geodezyjnych, a stanem rzeczywistym i nie będą wnosić z tego tytułu żadnych roszczeń ( § 11 umowy z dnia [...]r.).
W świetle powyższych ustaleń na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 118 ust. 1 u.g.n. w związku z art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające w związku z nieprzeprowadzeniem przez organ I instancji rozprawy administracyjnej z udziałem skarżących. Zgodzić należy się w tej kwestii z Wojewodą, że wobec ustalenia braku po stronie skarżących legitymacji do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym, o jakim mowa wart. 73 ustawy Przepisy wprowadzające, brak było podstaw do zastosowania na podstawie odesłania zawartego w art.. 73 ust. 4 tej ustawy przepisu art. 118 u.g.n. Nieuzasadniony był też zarzut naruszenia przez organ I instancji zasady czynnego udziału stron w postępowaniu wyrażonej w art. 10 § 1 k.p.a. Zarzut, że Prezydent Miasta zawiadomił pełnomocnika skarżących o możliwości zapoznania się z materiałami postępowania w sytuacji, gdy nie dysponował całością akt sprawy, mógłby zostać skutecznie podniesiony, gdyby pełnomocnik lub jego substytut zgłosili się do organu w terminie wskazanym w zawiadomieniu i nieudostepniono by im przedmiotowych materiałów. Jednak także i w takim przypadku tego rodzaju naruszenie przepisów postępowania mimo, że naganne, nie miałoby istotnego wpływu na wynik kontrolowanej sprawy.
Z przytoczonych względów na podstawie art. 151 p.p.s.a. skarga podlega oddaleniu.