Biorąc pod uwagę przedstawione argumenty na uwzględnienie nie mógł także zasługiwać podniesiony przez skarżącą Gminę zarzut niezastosowania się przez Wojewodę w toku wykładni art. 37 ust. 4 u.g.n. do reguł wykładni systemowej nawiązującej do swobody kształtowania przez strony treści stosunków cywilnoprawnych. Zauważyć w tej kwestii należy, że co prawda analizowane regulacje odnoszą się do zagadnień cywilnoprawnych, to jednak podmioty publiczne nie mogą swobodnie dysponować powierzonym im mieniem, co wynika wprost z szeregu przepisów u.g.n., czy przepisów prawa miejscowego ustanowionych przez organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego. W ocenie Sądu z tych samych względów nie była zasadna także zgłoszona przez stronę skarżącą propozycja posłużenia się wykładnią omawianego przepisu odwołującą się do odmiennej treści umów użytkowania, najmu, czy dzierżawy w zestawieniu z umowami sprzedaży czy oddania w użytkowanie wieczyste, a także propozycja posłużenia się regułami wykładni historycznej nawiązującej do przepisu zawartego w nieobowiązującej już i odnoszącej się do innych realiów ekonomicznych ustawie o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Wobec powyższego należy stwierdzić, że udzielenie przez organ stanowiący gminy zgody na bezprzetargowy tryb zawarcia umowy dzierżawy nieruchomości komunalnej na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony znajduje oparcie w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami tylko w razie zaistnienia przesłanek określonych w art. 37 ust. 3 tego aktu prawnego, przy czym rada gminy nie może udzielić przedmiotowej zgody, gdy o zawarcie takiej umowy ubiega się więcej niż jeden podmiot spełniający warunki określone w tym przepisie.
W tym stanie rzeczy na uwzględnienie nie może zasługiwać także zamieszczony w petitum skargi zarzut naruszenia zaskarżonym rozstrzygnięciem przepisów art. 165 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji R.P. oraz art. 3 i art. 8 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego. Zasadność tego zarzutu skarżąca uzasadniła sprawowaniem przez Wojewodę kontroli administracyjnej w oparciu o instrumenty prawne inne niż przewiduje Konstytucja oraz ustawodawstwo zwykłe, co doprowadziło, w jej ocenie, do nadmiernej ingerencji w samodzielność Gminy P. Zauważyć należy, że stosownie do art. 171 ust. 1 Konstytucji R.P. działalność samorządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu widzenia legalności, a zgodnie z ust. 2 tego artykułu organami nadzoru są m.in. wojewodowie. W świetle zaś art. 8 ust. 1 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego wszelka kontrola administracyjna społeczności lokalnych może być dokonywana wyłącznie w sposób oraz przypadkach przewidzianych w Konstytucji lub w ustawie. Tym samym skoro zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane przez Wojewodę [...] w oparciu o przepis rangi ustawowej ( art. 91 ust. 1 u.s.g.) i stwierdzało nieważność uchwały Rady Miejskiej w P. w związku z naruszeniem tym aktem przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami (art. 37 ust. 1 i ust. 4), to z całą pewnością wydane ono zostało w zgodzie z przywołanymi wyżej przepisami Konstytucji R.P. oraz Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego.
Z przytoczonych powodów skarga Gminy P. podlegała oddaleniu na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).