Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.) Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski Asesor WSA Krzysztof Targoński Protokolant ref. staż. Anna Trzuskowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2005 r. sprawy ze skargi Gminy C. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego od d a l a s k a r g ę
Uchwałą nr [...] z dnia [...] Rada Miasta C. przyjęła miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego Miasta C., stanowiący załącznik do tejże uchwały.
W § 4 ust. 2 pkt 2 załącznika postanowiono, iż jako zgodne z planem uznaje się korekty linii rozgraniczających wynikające z unormowań technicznych i prawno - terenowych, potwierdzone projektami realizacyjnymi, przy czym korekty te nie mogą zmniejszać powierzchni terenu, kosztem którego następuje korekta, o więcej niż 10 %. Powyższą uchwałę doręczono Wojewodzie [...] w dniu [...]., jednakże dokumentację planistyczną dołączono dnia [...].
Wojewoda [...] działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym stwierdził nieważność części uchwały, a mianowicie § 4 ust. 2 pkt 2 załącznika - jako sprzecznej z art. 17 i art. 20 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).
W uzasadnieniu organ nadzoru wyjaśnił, iż 30 - dniowy termin do zastosowania środka nadzorczego rozpoczął bieg dopiero dnia [...], kiedy to dołączono dokumentację planistyczną. Zdaniem organu, dopuszczenie korekty linii rozgraniczających terenów o różnych funkcjach i różnych zasadach zagospodarowania, nastąpiło z pominięciem zasad i procedury sporządzania aktu prawa miejscowego, określonych w powołanych przepisach, co uzasadniało stwierdzenie nieważności części uchwały.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gmina C. w oparciu o uchwałę Rady Miasta z dnia [...] wniosła o uchylenie powyższego rozstrzygnięcia nadzorczego. Skarżąca podniosła, iż podstawę prawną sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego stanowiły przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( art. 85 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ), które nie zabraniają wprowadzenia zapisu, dopuszczającego korekty linii rozgraniczających. Przyjęcie takiego rozwiązania może zaś w przyszłości umożliwić realizację określonego zadania bez konieczności dokonywania zmiany planu.
Organ nadzoru wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej, bowiem ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym nie zezwalała na zawarcie kwestionowanego zapisu, zaś zmiana obowiązującego planu powinna nastąpić zgodnie z procedurą, określoną w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Skarga nie mogła odnieść skutku, bowiem zaskarżony akt nie narusza prawa.
Jest poza sporem, iż kwestionowana uchwała Rady Miasta C. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego podjęta została w trybie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( tekst jednolity Dz. U. Nr 15, poz. 139 ze zm.), w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).
Zakres planu regulował zatem przepis art. 10 ust. 1 ustawy z 1994 r., który przewiduje ustalenia w zależności od potrzeb, linii rozgraniczających tereny o różnych funkcjach oraz różnych zasadach zagospodarowania, linii rozgraniczających ulice, place oraz drogi publiczne wraz z urządzeniami pomocniczymi, linii rozgraniczających tereny dla realizacji celów publicznych, a także linii rozgraniczających tereny infrastruktury technicznej. Powołana ustawa nie zawiera jednak postanowień w zakresie dopuszczalności "korekty" linii rozgraniczających. Jest przy tym oczywiste, że tego rodzaju korekta prowadzi do zmiany zapisu planu i już z treści skargi wynika, iż przyjęcie kwestionowanego postanowienia uchwały w § 4 ust. 2 pkt 2, miało na celu obejście prawa w celu uniknięcia wdrożenia procedury, wynikającej z art. 17 i 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. O ile bowiem po wejściu w życie z dniem 11 lipca 2003 r. tejże ustawy, do planów miejscowych, w stosunku do których podjęto przed tą datą uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia lub zmiany planu oraz powiadomiono o terminie wyłożenia tych planów do publicznego wglądu, miały zastosowanie przepisy dotychczasowe, to już zmiana tak uchwalonego planu dopuszczalna jest jedynie w drodze uchwały rady gminy i po wyczerpaniu trybu uchwalenia planu zgodnie z wymogami ustawy aktualnie obowiązującej. Tymczasem kwestionowany zapis upoważniał do zmiany planu miejscowego na etapie ustalania warunków zabudowy i udzielania pozwolenia na budowę, w których to sprawach właściwe są inne organy, orzekające na podstawie ustaleń planu miejscowego uchwalonego przez radę gminy. W istocie jednak, mając na uwadze chociażby tryb wywłaszczania nieruchomości, wynikający z art. 112 i nast. ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( tekst jedn. Dz. U.
z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.), kwestionowany zapis uniemożliwiałby wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celem publicznego, jako że wywłaszczanie nieruchomości dopuszczalne jest jedynie na obszarach przeznaczonych na takie cele w planie miejscowym, jeżeli dla danego terenu został uchwalony.
Oznacza to zatem niewykonalność kwestionowanego zapisu uchwały w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego.
Aczkolwiek może budzić wątpliwości prawidłowość przywołania przez organ nadzoru jedynie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bez jednoczesnego wskazania art. 10 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jako przepisu, do którego naruszenia doszło wskutek podjęcia kwestionowanej uchwały, jednak uchybienie tego rodzaju nie mogło mieć istotnego wpływu na ocenę zaskarżonego aktu. Wyeliminowany z obrotu prawnego zapis uchwały Rady Miasta C., naruszał prawo w sposób istotny, a zatem dyskwalifikował w tej części akt prawa miejscowego.
Taki stan rzeczy upoważniał organ nadzoru do podjęcia działania w trybie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).
Z tych względów skarga nie mogła odnieść skutku i podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
su.