- naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie § 69 ust. 1 i 2 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych i w konsekwencji uznanie, że wykonawca prac geodezyjnych nie dokonał czynności harmonizacji danych, co skutkowało odmową przyjęcia operatu do zasobu;
- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię § 8 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości (Dz. U. z 2004 r., Nr 268, poz. 2663) co do jego treści, a w konsekwencji nieuprawnione stwierdzenie przez organ, że wykonawca pracy geodezyjnej polegającej na sporządzeniu mapy z projektem podziału nieruchomości, rzekomo ma obowiązek badania wszystkich dokumentów opisujących położenie wszystkich punktów granicznych dzielonej nieruchomości, podczas gdy - na podstawie wyżej wskazanych przepisów - miał uprawnienie do ograniczenia tego badania do punktów niezbędnych, a dotyczących tych odcinków granic nieruchomości, do których dochodzą granice podziału;
- naruszenie prawa materialnego § 62 e.g.b., w związku z § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia w sprawie podziałów, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że przed datą, w której decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna, wykonawca prac geodezyjnych ma obowiązek określić na podstawie geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych położenie projektowanych punktów granicznych z błędem średnim nieprzekraczającym 0,30 m względem osnowy geodezyjnej I klasy;
- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię § 9 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości co do jego treści, a w konsekwencji stwierdzenie przez organ, że mapa z projektem podziału nieruchomości nie posiada przyłączy oraz sieci uzbrojenia terenu przebiegających przez nieruchomość podlegającą podziałowi, a w konsekwencji uznanie, że przekazana przez wykonawcę dokumentacja geodezyjna jest nieprawidłowa i nie nadaje się do przyjęcia do PZGiK.
Zważywszy na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji i zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie. Podał, że działał na podstawie i w granicach prawa, a rozstrzygnięcie znajduje umocowanie w zgromadzonym materiale dowodowym. W uzasadnieniu powtórzył swą poprzednią argumentację.
Uczestnik postępowania Stowarzyszenie "A" poparło skargę, wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą zaskarżonym aktem z punktu widzenia kryterium legalności, to jest zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania prawa materialnego. Nadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1369 z późn. zm., dalej p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.