Przechodząc do ustaleń dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji należy po pierwsze wskazać, że postępowanie zostało wszczęte przez Starostę [...] na wniosek byłych współwłaścicieli nieruchomości położonej w D., gmina N., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr [...], zajętej pod drogę powiatową M. - D. - L. Tym samym prawidłowo organ I instancji rozpoznał przedmiotowy wniosek w trybie przepisów art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające. Przedmiotowa nieruchomość zgodnie z art. 73 ust. 1 tej ustawy przeszła bowiem z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 roku na własność Powiatu [...]. Stosownie do art. 73 ust. 2 pkt 2 ustawy do wypłaty odszkodowania za przejętą nieruchomość drogową zobowiązany był Skarb Państwa. W świetle ust. 4 tego artykułu, aby doszło do ustalenia i wypłaty odszkodowania konieczne było jednak złożenie wniosku przez właścicieli nieruchomości w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. Po upływie tego okresu roszczenie odszkodowawcze zaś wygasło.
Skarżący tymczasem swój wniosek o odszkodowanie złożyli Staroście [...] dopiero w dniu [...], a zatem po upływie okresu określonego w art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające. Orzekające w sprawie organy obu instancji prawidłowo więc uznały, że wniosek o wypłatę odszkodowania nie mógł zostać merytorycznie rozpoznany. Postępowanie w sprawie było tym samym bezprzedmiotowe, bowiem na mocy art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające zaszedł już skutek materialnoprawny w postaci wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego za przejętą w trybie omawianych przepisów nieruchomość drogową. W związku zaś ze stwierdzeniem bezprzedmiotowości postępowania uruchomionego spóźnionym wnioskiem skarżących prawidłowo orzekające w sprawie organy uznały, że należało je umorzyć na mocy art. 105 § 1 k.p.a.
Z urzędu należy zauważyć, że z uwagi na bezprzedmiotowość postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania nie było potrzeby przeprowadzenia w toku postępowania rozprawy administracyjnej. Wobec powyższego przyjdzie stwierdzić, że zaskarżona decyzja jest zgodna zarówno z prawem materialnym, jak i nie uchybia przepisom proceduralnym w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Bez znaczenia w sprawie była okoliczność, że skarżący wiedzę o przejściu na własność Powiatu [...] przedmiotowej nieruchomości posiedli po dniu [...], a w szczególności dopiero w dniu [...], kiedy to doręczono im deklaratoryjną decyzję Wojewody [...]. Określony w art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające termin do złożenia wniosku o wypłatę odszkodowania za przejętą nieruchomość drogową jest bowiem terminem prawa materialnego i nie podlega przywróceniu na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. Zauważyć należy również , że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 września 2009 r., P 33/07, ( Dz. U. Nr 160, poz. 1275) orzekł, że przepis art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające w zakresie, w jakim określa termin wygaśnięcia roszczenia o odszkodowanie bez powiązania z faktem i datą wydania decyzji, o której mowa w art. 73 ust. 3 tej ustawy, jest zgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W kwestii zarzutu naruszenia przez orzekające w sprawie organy przepisu art. 21 ust. 2 Konstytucji R.P. zgodnie, z którym wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem wskazać należy, że także i w tej kwestii wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia 20 lipca 2004 r., SK 11/02 , [w:] OTK-A 2004/7/66, Trybunał uznał bowiem, że art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające jest zgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 p.p.s.a. skarga podlegała oddaleniu.