W świetle art. 73 ust. 4 omawianej ustawy, aby doszło do ustalenia i wypłaty odszkodowania konieczne było jednak złożenie wniosku przez właściciela nieruchomości w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. Po upływie tego okresu z woli ustawodawcy roszczenie to wygasło. Skarżący swój wniosek o odszkodowanie złożyli tymczasem Prezydentowi Miasta R. dopiero w dniu [...], a zatem po upływie okresu określonego w art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające. Orzekające w sprawie organy obu instancji prawidłowo tym samym uznały, że wniosek o wypłatę odszkodowania nie mógł zostać merytorycznie rozpoznany, a postępowanie w sprawie było bezprzedmiotowe, gdyż na mocy art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające zaszedł już skutek materialnoprawny w postaci wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego za przejętą w trybie omawianych przepisów nieruchomość drogową. W związku ze stwierdzeniem bezprzedmiotowości postępowania uruchomionego spóźnionym wnioskiem skarżących prawidłowo orzekające w sprawie organy uznały, że należało na mocy art. 105 § 1 k.p.a. umorzyć postępowanie w sprawie.
W orzecznictwie sądowoadminstracyjnym powszechnie podzielany jest pogląd, że o inuje pogląd, że nym yzji Wojewoda postępowanie w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania, prowadzone w trybie art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające, poprzedzone winno być wydaniem przez wojewodę decyzji deklaratoryjnej opartej na art. 73 ust. 3 tej ustawy i uzyskaniem przez tę decyzję przymiotu ostateczności. (por. m.in. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 marca 2008 r., I OW 120/07, [w:] Lex 470968, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 20 sierpnia 2008 r., II SA/Rz 72/08, [w:] Lex 499872). Dopiero bowiem w takiej decyzji wskazany zostaje podmiot zobowiązany do wypłaty odszkodowania, jak również wielkość przejętego gruntu pod drogę publiczną, a zatem stanowi ona zagadnienie wstępne w postępowaniu o ustalenie wysokości i wypłatę odszkodowania. W konsekwencji organ jest zobowiązany przepisem art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. do zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania do czasu uzyskania waloru ostateczności przez decyzję opartą na przepisie art. 73 ust. 3 omawianej ustawy. Wygaśnięcie roszczenia, a w konsekwencji bezprzedmiotowość postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania czyni jednak zbędnym zawieszenie postępowania do czasu wydania przez wojewodę decyzji deklaratoryjnej opartej na przepisie art. 73 ust. 3 ustawy Przepisy wprowadzające. Zauważyć należy ponadto, że bezprzedmiotowość postępowania w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania z oczywistych względów będzie miała miejsce także w przypadku uznania przez wojewodę, że nie doszło do przejścia prawa własności nieruchomości drogowej w oparciu o przepis art. 73 ust. 1 ustawy.
Bez znaczenia w sprawie była okoliczność, że skarżący przed dniem 1 stycznia 2006 r. nie posiadali wiedzy o pozbawieniu ich z mocy prawa własności przedmiotowej nieruchomości. Określony w art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające termin do złożenia wniosku o wypłatę odszkodowania za przejętą nieruchomość drogową jest bowiem terminem prawa materialnego i nie podlega przywróceniu na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. Zauważyć należy również , że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 września 2009 roku, P 33/07, ( Dz. U. Nr 160, poz. 1275) orzekł, że przepis art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające w zakresie, w jakim określa termin wygaśnięcia roszczenia o odszkodowanie bez powiązania z faktem i datą wydania decyzji, o której mowa w art. 73 ust. 3 tej ustawy, jest zgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W kwestii zarzutu naruszenia przez orzekające w sprawie organy norm wynikających z art. 21 i art. 64 Konstytucji R.P. wskazać należy, że także i w tej kwestii wypowiadał się Trybunał Konstytucyjny w wyrokach wskazanych w uzasadnieniu organu odwoławczego. Zgodnie z tymi orzeczeniami art. 73 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające jest zgodny z art. 21 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (wyrok TK z dnia 14 marca 2000 roku, P 5/99), a art. 73 ust. 4 tej ustawy jest zgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji R.P. ( wyrok TK z dnia 20 lipca 2004 roku, SK 11/02)
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 p.p.s.a. skarga podlegała oddaleniu.