Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia NSA Łucja Franiczek, Protokolant specjalista Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi "A". w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...]r. nr [...], 2. zasądza na rzecz skarżącej Spółki od Wojewody [...] kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W dniu 18 grudnia 2013 r. "A" Sp. z o.o. w W. (zwana dalej Spółką) wystąpiła do Prezydenta Miasta B. o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej "B" numer BBI 1049-A na dachu istniejącego budynku przy ul. [...] w B. na działce nr [...].
Prezydent Miasta B. dwukrotnie decyzją nr [...] z dnia [...] r. oraz decyzją nr [...] z dnia [...] r. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę ww. inwestycji. W wyniku rozpatrzenia odwołań inwestora Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] r., nr [...] oraz decyzją z dnia [...] r. nr [...] uchylił w całości z zaskarżone decyzje i każdorazowo przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
Ostatecznie, mając na względzie wskazania zawarte w decyzjach Wojewody [...], organ pierwszej instancji dokonał analizy minimalnego i maksymalnego zakresu odchylenia wiązki promieniowana anten stacji bazowej, ustalił obszar oddziaływania inwestycji oraz dokonał analizy zgodności zamierzonej inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W wyniku poczynionych ustaleń, decyzją nr [...] z dnia [...] r. Prezydent Miasta B. ponownie odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę ww. stacji bazowej. W uzasadnieniu wskazał, iż postanowieniem z dnia [...] r. wezwano pełnomocnika inwestora do doprowadzenia do zgodności projektowanej inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego Uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w B. z dnia [...] r. w zakresie dostosowania się do wymogu § 9 określającego maksymalną wysokość możliwej zabudowy - 10 m. W ocenie inwestora (pismo z dnia 22 stycznia 2015 r.) żądanie nie ma podstaw prawnych. Inwestor nie zgodził się bowiem ze stanowiskiem Prezydenta Miasta, iż ograniczenie wysokości zabudowy do 10 m dotyczy również stacji bazowej Spółki.
Zdaniem jednak organu, skoro obowiązujący plan miejscowy nie reguluje odrębnie kwestii wysokości zabudowy dla obiektów typu stacje bazowe telefonii komórkowej, wskazane w planie ograniczenie wysokości zabudowy odnieść należy również do tego typu budowli. Taki pogląd został wyrażony w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 2 października 2013 r. sygn. akt II SA/Gd 402/13, WSA w Szczecinie z dnia 20 października 2010 r. sygn. akt II DA/Sz 713/10 oraz w wyroku NSA z dnia 22 maja 2012 r. sygn. akt II OSK 395/11. Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanym powyżej wyroku zwrócił przy tym uwagę, że w związku z treścią art. 46 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (tj. Dz. U. 2010, Nr 106, poz. 675) nie można oczekiwać, że owe wspieranie inwestycji w zakresie rozwoju telekomunikacji przez jednostki samorządu terytorialnego może zostać osiągnięte tylko poprzez realizację na danym terenie stacji bazowych telefonii komórkowych. Ponadto w samym art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych mowa jest o "infrastrukturze telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu", którą stanowią, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 tej ustawy m.in. instalacje radiokomunikacyjne wraz z konstrukcjami wsporczymi do wysokości 5 m, jeżeli nie są zaliczone do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko lub nie stanowią przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000. W ocenie organu I instancji przedmiotowej inwestycji nie można zakwalifikować do infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu zgodnie z przytoczoną definicją, gdyż opracowanie projektowe przedstawia antenową konstrukcję wsporczą o wys. 12,70 m (13,70 m z odgromnikiem) na dachu istniejącego budynku, z antenami sektorowymi i antenami radioliniowymi, urządzeniami sterującymi APM i modułami RRU oraz zasilaniem w energię elektryczną.