Cytowane przepisy dotyczą więc dwóch kierunków komunikacji elektronicznej - od podmiotu publicznego do strony i od strony do podmiotu publicznego. Natomiast zgodnie z art. 39(2) k.p.a. korespondencja prowadzona w tej sprawie między organami odbywa się właśnie na zasadach wynikających z ustawy o informatyzacji. Stawia to stronę skarżącą, będącą jednostką samorządu terytorialnego w specyficznej sytuacji prawnej. Z jednej strony jest ona podmiotem publicznym w rozumieniu ustawy o informatyzacji, z drugiej zaś stroną postępowania administracyjnego, której przysługują określone środki prawne i których wniesienie uzależnione jest od zachowania terminu. Oznacza to, że właściwym dokumentem, który stanowi potwierdzenie doręczenia decyzji może być urzędowe poświadczenie doręczenia, a nie jak w tej sprawie przyjęto, urzędowe poświadczenie przedłożenia. Urzędowe poświadczenie przedłożenia potwierdza wyłącznie wpłynięcie pisma (dokumentu) na skrzynkę podawczą adresata będącego podmiotem publicznym w rozumieniu ustawy o informatyzacji. Natomiast w niniejszej sprawie skarżąca jest wprawdzie podmiotem publicznym, ale występuje jako strona postępowania administracyjnego. Stąd też musi dojść do doręczenia dokumentu przesłanego drogą elektroniczną, a nie tylko jego przedłożenia w systemie teleinformatycznym podmiotu publicznego będącego jednocześnie stroną postępowania. Dopiero bowiem po potwierdzeniu odebrania dokumentu elektronicznego przez potwierdzenie poświadczenia doręczenia podpisem elektronicznym (§ 15 rozporządzenia) dokument ten udostępnia się adresatowi. Oznacza to, że za datę doręczenia dokumentu elektronicznego należało w tej sprawie uznać datę opatrzenia poświadczenia doręczenia podpisem elektronicznym, a w przypadku braku takiego poświadczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 46 § 5 i 6 k.p.a.
W rozpoznawanej sprawie doręczenie decyzji Starosty z dnia [...] lutego 2019 r. potwierdzone zostało wygenerowanym przez system poświadczeniem przedłożenia z dnia [...] lutego 2019 r. natomiast brak jest w aktach sprawy poświadczenia doręczenia opatrzonego podpisem elektronicznym umożliwiającym identyfikację podpisującego w sposób przewidziany w art. 20a ust. 1 i 2 ustawy o informatyzacji. Wskazana na dokumencie UPP data doręczenia jest wyłącznie datą doręczenia tego poświadczenia nadawcy, a więc datą (i godziną), w której skarżąca otrzymała dokument UPP wygenerowany automatycznie przez system teleinformatyczny organu. Nie jest to natomiast data doręczenia decyzji.
Podobne stanowisko zostało wyrażone w postanowieniach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 27 kwietnia 2018 r., sygn. akt II OZ 425/18; z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II OZ 1638/17; z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. akt II OZ 1649/17, oraz z dnia 23 marca 2018 r. sygn. akt I GSK 157/18, I GSK 3523/18 orzeczenia dostępne w CBOSA, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
W tych okolicznościach sprawy wskazać przyjdzie, że w dniu 8 lutego 2019 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej nie doszło do skutecznego doręczenia decyzji organu I inst., tym samym z datą tą nie rozpoczął bieg terminu do wniesienia odwołania, albowiem jedynie skutecznie doręczenie decyzji wywołuje określone skutki prawne. Bezspornie w dniu 11 lutego 2019 r. skarżącej doręczono przedmiotową decyzję Starosty, a dokonano tego w formie "tradycyjnej", za pośrednictwem PP. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, który Sąd podziela, zgodnie z którym doręczenie dokonane w formie elektronicznej zastępuje doręczenie "tradycyjne", stąd niedopuszczalne jest doręczenie dokumentu równocześnie w postaci papierowej, jak i elektronicznej (por. wyrok NSA II GSK 1114/17). W okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd nie znalazł jednak racjonalnych podstaw do wskazania organowi konieczności ponownego, prawidłowego czyli zgodnego z przepisami ustawy o informatyzacji doręczenia decyzji I inst. na elektroniczną skrzynkę podawczą adresata. Należy wziąć pod uwagę, że stronie postępowania przedmiotowa decyzja została ostatecznie doręczona w dniu 11 lutego 2019 r., a okoliczność ta pozostaje poza sporem, strona zapoznała się z jej treścią, o czym świadczą zarzuty zawarte w odwołaniu, które koncentrują się wokół merytorycznej strony rozstrzygnięcia. W tym stanie sprawy, w ocenie Sądu, są podstawy do uznania, że decyzja I inst. została stronie doręczona w dniu 11 lutego 2019 r.
Wobec powyższych ustaleń Sąd stwierdził, że zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem art. 134 kpa.
W tym stanie rzeczy, na podstawie 145 § 1 pkt 1 lit. "a" oraz "c" p.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji, zaś o kosztach rozstrzygnięto z mocy art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.