W ocenie organu odwoławczego przewozy wykonywane przez skarżącego spełniają przesłanki przewozu regularnego specjalnego, ponieważ codziennie (cyklicznie) mniej więcej w stałych godzinach, na ustalonej trasie byli przewożeni pracownicy do zakładu pracy. Przewóz regularny specjalny nie jest przewozem o charakterze publicznym i tym rożni się zasadniczo od przewozu regularnego. Dlatego nie ma podstaw do tego, aby do przewozu regularnego specjalnego odnosić te wszystkie wymagania, które wiążą się z wykonywaniem "zwykłego" przewozu regularnego. Wspólną cechą tych przewozów jest jedynie regularność ich wykonywania. Tym samym strona powinna na dzień kontroli posiadać stosowne zezwolenie na wykonywanie tego rodzaju przewozów regularnych, a takowego nie posiadała, czego dowodem jest pismo z Biura ds. Transportu Międzynarodowego GITD z dnia [...] marca 2019 r. znajdujące się w aktach sprawy.
Ponadto przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 1073/2009 w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu pasażerów autokarem i autobusem i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz.U.UE z 14.11.2009 r. L.300/88), wskazują, że przewozy pracowników są klasycznym przykładem przewozów regularnych specjalnych. Okazjonalne zmiany godzin przejazdu nie oznaczają, że takie przewozy tracą charakter regularności. Zgodnie z u.t.d. jest to dopuszczalne, gdy nie jest to zależne od strony. Obok przewozów regularnych specjalnych można także wykonywać przewozy okazjonalne.
Dalej organ odwoławczy stwierdził, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie zawiera żadnych przesłanek, które dawałyby możliwość zastosowania art. 92c u.t.d. Brak wpływu i niemożliwość przewidzenia naruszenia musi realnie zaistnieć. Nie wystarczy tylko zakwestionować swojej odpowiedzialności. Przewoźnik profesjonalnie trudniący się przewozem osób (posiadający licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób) powinien nie tylko znać przepisy obowiązującego prawa, ale i przestrzegać ich. Skoro skarżący nie posiadał wymaganego uprawnienia (zezwolenia na międzynarodowe przewozy regularne specjalne), to nie powinien była ich wykonywać, w przeciwnym razie sam przyczynił się do stwierdzonego naruszenia i świadomie naraził się na karę pieniężną. Strona postępowania, jeżeli chce z określonych faktów wywodzić dla siebie korzystne skutki prawne, powinna fakty te udowodnić i wykazać się jakąś inicjatywą dowodową. W przedmiotowej sprawie, skarżący nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność wadliwego prowadzenia postępowania przez organ I instancji.
Odnosząc się do twierdzenia strony, iż potwierdzeniem nieregularności kontrolowanego przewozu są dane cyfrowe z tachografu kontrolowanego autobusu organ odwoławczy uznał je za niezasadne. Wyjaśnił, że na karcie kierowcy, czy też danych w tachografie cyfrowym autobusu nie znajdują się informacje dotyczące charakteru przewozu, lecz jedynie trasy, godzin przejazdu i stanu licznika pojazdu. Powyższe dane nie mogły stanowić dowodu na wykonywanie przez stronę przewozu o charakterze nieregularnym. Organ podkreślił, że treść zeznań kierowcy, jak i pasażerki nie budzą wątpliwości organu, co do ich wiarygodności. Są one spójne, logiczne i potwierdzają charakter wykonywanego przez stronę przewozu osób.