Organ odwoławczy nie mógł również uwzględnić zarzutu strony, co do zmanipulowania kierowcy przez kontrolujących, albowiem nie ma to potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Kierowca mógł odmówić podpisania protokołu z zeznań, jak i mógł wnieść do niego zastrzeżenia.
W ocenie organu odwoławczego postępowanie administracyjne w I instancji zostało przeprowadzone z poszanowaniem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ I instancji zbadał wszystkie istotne okoliczności faktyczne oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej i tym samym nie naruszył art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Organ I instancji pouczył stronę o przysługujących jej prawach oraz w uzasadnieniu swej decyzji odniósł się do całej problematyki sprawy. Tym samym prowadził postępowanie w sposób pogłębiający zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli. Swoje zaś rozstrzygnięcie oparł na materiale dowodowym prawidłowo zebranym w toku kontroli i prawidłowo dokonał jego wszechstronnej oceny. Organ II instancji nie doszukał się też niestaranności po stronie organu I instancji, a także nie znalazł błędów w składni i interpunkcji w dokumentacji przesyłanej do strony, zawiadomienia i wezwania wysyłane do skarżącego były zrozumiałe i czytelne.
W skardze złożonej do tutejszego sądu z zachowaniem warunków formalnych i terminu, Z.D. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji, dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów - oświadczeń pasażerów skarżącego na okoliczność okazjonalnego charakteru świadczonych przewozów oraz zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
Zarzucił naruszenie:
1) przepisów postępowania, tj. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezpodstawne utrzymanie w mocy decyzji WITD z dnia [...] kwietnia 2019 r. w sytuacji, gdy organ zobligowany był na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. do uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji, z uwagi na zebrany w sprawie materiał dowodowy, a naruszenie to miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia;
2) prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, tj. art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 u.t.d. przez przyjęcie, że usługa transportu jaką wykonuje skarżący przewożąc pracowników stanowi regularny przewóz specjalny wymagający uzyskania stosownego zezwolenia, podczas gdy usługa ta w rzeczywistości nie może zostać zaliczona do przewozu regularnego w rozumieniu ustawy, gdyż w okolicznościach wykonywania usług świadczonych przez skarżącego pozbawiona jest cech regularności w rozumieniu u.t.d., co powoduje, że nie wymaga ona uzyskania zezwolenia na wykonywanie przewozu regularnego specjalnego;
3) przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 k.p.a. polegające na tym, że organy administracji obu instancji zaniechały dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy i w konsekwencji błędnie oraz niezgodnie ze stanem faktycznym przyjęły, że usługi świadczone przez skarżącego odpowiadają definicji przewozu regularnego specjalnego, w sytuacji gdy wyjaśnienia skarżącego wskazywały, że zmienne godziny przywozu i odwozu pracowników jak i ich nieregularność wynikają z danych zarejestrowanych na karcie kierowcy.