Rację - zdaniem Sądu - ma organ twierdząc, że przewóz będący przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie posiadał wszystkie wskazane powyżej cechy charakterystyczne dla przewozu regularnego specjalnego. Obejmował on bowiem pewną określoną i zamkniętą grupę osób (pracowników zakładu I., znajdującego się w miejscowości [...]), a nadto miał charakter regularny, to jest powtarzalny na określonej trasie i w określonych godzinach. O powyższym świadczą przede wszystkim zeznania świadków, tj. kierowcy zatrudnionego w firmie skarżącego - M.M. oraz pasażerki pojazdu - S.W. Kierujący pojazdem, pouczony o treści art. 233 Kodeksu karnego, zeznał, że w dniu kontroli pasażerów zabrał z [...] z okolicy przystanka PKS o godzinie 11:10. Zeznał, że godziny w których zabiera pasażerów, są to godziny stałe. Kierowca zeznał, że jedzie następnie do RFN do miejscowości [...], do miejsca punktu pracy, tam zostawia pasażerów i zabiera pasażerów z [...] o godzinie 14:15, którzy kończą pracę. Przesłuchana w charakterze świadka pasażerka - S.W. potwierdziła, że do pojazdu skarżącego wsiadła w [...], wpisując się na listę pasażerów. Zeznała, że autokar kursuje codziennie do tego samego miejsca pracy na terenie RFN. Na tę okoliczność organ dołączył do akt grafik przewozów.
W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że przy ustaleniu - odnośnie przewozu regularnego specjalnego - czy zachodzi "regularność przewozów" należy mieć na względzie pewną ich cykliczność, powtarzalność kursów, z i do określonych miejsc, wprowadzone stałe zasady przewozu w zakresie jego częstotliwości, podane do wiadomości pasażerów. Chodzi o przyjętą przez przewoźnika, określoną w danym czasie, systematyczność, według ustalonego i znanego pasażerom schematu, jeżeli natomiast tenże schemat zakłada element zmienności, elastyczności co do godzin przejazdu oraz tras (przystanków) uwarunkowanych pewnymi czynnikami, to fakt ten sam w sobie nie wyklucza regularnego charakteru przewozu. Wyrażenie "w określonych odstępach czasu i określonymi trasami" nie oznacza, że raz określony rozkład nie może podlegać zmianom. Podnosi się jednocześnie, że rzeczą tylko i wyłącznie przewoźnika jest takie zorganizowanie przewozów osób i zawarcie takich umów, aby przewozy te odbywały się zgodnie z prawem i możliwe było uzyskanie stosownego zezwolenia we właściwym organie (zob. m.in. wyrok NSA z 19 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 165/12, wyrok WSA we Wrocławiu z 16 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wr 512/12, CBOSA).
Uwzględniając powyższe uznać należy, że skarżący wykonywał przewozy codziennie (cyklicznie), na określonej trasie i mniej więcej w stałych godzinach. Dokonując ustalenia czy wykonywany w dniu kontroli drogowej przewóz miał charakter regularny bez znaczenia pozostaje natomiast podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż czasami kierowca zatrudniony w firmie skarżącego (co zeznał podczas przesłuchania w charakterze świadka), udając się w kierunku, zabiera po drodze innych pasażerów. Ta okoliczność nie powoduje bowiem, że przewóz taki nabiera charakteru przewozu okazjonalnego w rozumieniu art. 4 pkt 11 u.t.d. Również bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostała kwestia nie zbadana przez organ a dotycząca danych z tachografu kontrolowanego pojazdu. Słusznie bowiem uznał organ, że na karcie kierowcy czy danych w tachografie cyfrowym pojazdu nie znajdują się informacje dotyczące charakteru przewozu lecz jedynie przejechanej przez pojazd drogi, godzin przejazdu i stanu licznika pojazdu oraz aktywności kierowcy, czyli okresów jego jazdy.
W związku z powyższym, wbrew zarzutom skarżącego, w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 u.t.d. W świetle powyższych twierdzeń w niniejszej sprawie nie doszło także do naruszenia art. 7 K.p.a. Organ pierwszej instancji zgromadził w sposób wyczerpujący istotny dla rozstrzygnięcia sprawy materiał dowodowy, dokonując jego wszechstronnej analizy, w wyniku której prawidłowo ustalił, że wykonywany przez skarżącego przewóz stanowił przewóz regularny specjalny.
W tym stanie rzeczy skoro podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest zarzutów, które należałoby wziąć pod uwagę z urzędu, skarga podlega oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).