Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Sędzia WSA Michał Ruszyński Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi S.G. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 20 grudnia 2012 r. nr XXXI/245/12 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy I. oddala skargę, II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na rzecz adwokata K.K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, zwiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów udzielonej skarżącemu nieopłaconej pomocy prawnej.
Rada Miasta w dniu 20 grudnia 2012 roku podjęła uchwałę nr XXXI/245/12 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy.
Powyższą uchwałę S.G. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. W skardze podniósł zarzut naruszenia przez tę uchwałę jego interesu prawnego, albowiem dyskryminuje skarżącego jako osobę niepełnosprawną. W ocenie skarżącego uchwała powinna przewidywać ułatwienia dla wynajmu lokalu dla osoby niepełnosprawnej. Pełnomocnik skarżącego w piśmie z dnia [...] listopada 2013 roku wskazał, że ratio legis art. 21 ust. 3 pkt. 3 ustawy O najmie lokali uzasadnia wprowadzenie przepisu o objęciu szczególną ochroną osób niepełnosprawnych.
Rada Miejska wniosła o odrzucenie skargi albo jej oddalenie. W uzasadnieniu organ podniósł, że skarżący nie wyczerpał trybu zaskarżenia i nie poprzedził skargi wezwaniem Rady do usunięcia naruszenia prawa. Domagając się oddalenia organ skargi podniósł, że przepis art. 21 ust. 3 pkt. 3 nie zawiera wskazania niepełnosprawności jako kryterium pierwszeństwa w nawiązywaniu z nimi umowy najmu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została zawarta w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 roku, nr 153, poz. 1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, że sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.) nazywanej jako p.p.s.a. Z istoty takiej kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia.
Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy O samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 roku (Dz. U. z 2013 roku poz. 594), każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (dwa ostatnie punkty stanowią wymogi formalne dopuszczalności skargi).