Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Anna Lisowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] r. nr XLI/226/2010 w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego oraz za umieszczanie w nim urządzeń infrastruktury technicznej, obiektów budowlanych nie związanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam I. stwierdza nieważność § 2 ust. 2, § 3 ust. 2 i § 4 ust. 2 zaskarżonej uchwały, II. określa, że zaskarżona uchwała w zakresie wskazanym w punkcie I. wyroku nie podlega wykonaniu.
Dnia [...] kwietnia 2010 roku Rada Miejskiej, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz.U.Nr 142, póz. 1591 z 2001 r. ze zm) oraz art. 40 ust.3, ust.8 i ust.9 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 rok nr 19 póz. 115 ze zm.), podjęła uchwałę Nr XLI/226/2010 w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego oraz za umieszczanie w nim urządzeń infrastruktury technicznej, obiektów budowlanych nie związanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam
Uchwała powyższa opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Województwa z dnia 15 czerwca 2010r. (Dz. U. Lubus. Nr 53, poz. 752 z 2010 r.).
W dniu 10 grudnia 2010 roku do tutejszego Sądu wpłynęła skarga Prokuratora Okręgowego na powyższą uchwałę w części dotyczącej jej § 2 ust. 2, § 3 ust. 2, § 4 ust. 2. Skarżący Prokurator zarzucił uchwale istotne naruszenie prawa tj. art. 40 ust. 3, ust 8 i ust. 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115 ze zm.), polegające na przekroczeniu przez Radę Miejską, we wskazanych przepisach zaskarżonej uchwały, upoważnienia ustawowego, którego zakres określają powołane powyżej przepisy ustawy o drogach publicznych. W związku z powyższym Prokurator, na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wniósł o stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w zakresie jej § 2 ust. 2, § 3 ust. 2, § 4 ust. 2.
Prokurator wskazał, że w § 2 ust. 2 tej uchwały Rada Miejska postanowiła, że dla prowadzenia robót - remontów i inwestycji własnych Gmina w pasie drogowym dróg gminnych, opłata za jego zajęcie wyniesie 0,00 zł. W § 3 ust. 2 uchwalono, że przy umieszczaniu urządzeń obcych w ramach zadań własnych gminy, nie związanych z funkcjonowaniem drogi, stawki określone w ust. 1 wynoszą 0,00 zł. W § 4 ust. 2 uchwalono, że za zajęcie pasa drogowego przez obiekty budowlane nie związane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego znajdujących się w granicach targowiska miejskiego stawki określone w ust. 1 wynoszą 0,00 zł.
Skarżący odwołał się do treści zawartej w art. 40 ust. 8 ustawy o drogach publicznych delegacji ustawowej upoważnia do ustalenia, wysokości stawek opłat za zajęcie 1 m2 pasa drogowego dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 40 ust. 3 tej ustawy ,,za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę", co oznacza, że w związku z zajęciem pasa drogowego istnieje obowiązek odpłatności. Wysokość tej odpłatności, stosownie do art. 40 ust. 11 ustawy o drogach publicznych, ustala w drodze decyzji właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Powołany powyżej przepis art. 40 ust. 8 określa także maksymalne stawki opłat. Stawki te mogą być różnicowane przy uwzględnieniu enumeratywnie wyliczonych w ust. 9 art. 40 ww ustawy czynników, które organ stanowiący powinien uwzględnić przy ustalaniu stawek opłat za zajęcie 1 m2 pasa drogowego.