Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie: Sędzia NSA Ewa Krawczyk Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.) Protokolant Katarzyna Tylkowska- Lipieta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2005 r. sprawy ze skargi J.D. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie pozwolenia wodnoprawego 1. uchyla zaskarżoną decyzją oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] Nr [...]; 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana; 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Starosta [...] decyzją z dnia [...], wydaną na podstawie art. 53 ust. 2 pkt 6 i art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230) udzielił Przedsiębiorstwu A z siedzibą w P. pozwolenia wodnoprawego na udrożnienie koryta rzeki K. w miejscowości P. oraz pobór kruszywa w ilości 13 324 m3 z tego odcinka rzeka.
Pismem z dnia [...] J.D. zwrócił się do Starosty [...] o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 ( 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, w sprawie zakończonej wydaniem wymienionej powyżej decyzji z dnia [...]. W uzasadnieniu wskazał, że w trakcie rozprawy w dniu [...] został poinformowany, że udzielone PHU A pozwolenie wodnoprawne obejmuje nieruchomość, która jest jego własnością, a pomimo tego nie został powiadomiony o toczącym się postępowaniu. Dodał, że w trakcie postępowania o przyznanie tego pozwolenia błędnie przyjęto, że jego działka w sposób naturalny i trwały została zajęta przez wody rzeki K., a w związku z tym także błędnie stwierdzono, że nieruchomość stała się własnością Skarbu Państwa. Podkreślił, że zarówno działania podejmowane przez organy administracji publicznej jak i przez inwestora stoją w sprzeczności z unormowaniami kodeksu postępowania administracyjnego i Konstytucji RP. Biorąc powyższe pod uwagę, wnioskodawca domagał się uchylenia wymienionej decyzji, uznania, iż teren należącej do niego nieruchomości nie został trwale zajęty przez wody płynące oraz wypłaty stosownego odszkodowania.
W dniu [...] Starosta [...] wydał decyzję odmawiającą uchylenia decyzji z dnia [...], którą udzielono Przedsiębiorstwu A pozwolenia wodnoprawnego. W podstawie prawnej wymienionej decyzji przywołane zostały art. 104, art. 146 ( 2 i art. 152 (2 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 17 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. Nr 115, poz. 1229). W motywach przyjętego rozstrzygnięcia wskazano, że na podstawie dokumentacji sporządzonej w [...] oraz oględzin w terenie stwierdzono, że w rejonie nieruchomości wnioskodawcy- działki oznaczonej nr [...] koryto rzeki K. rozdzieleniu tworząc naturalne zakole, przy czym przedmiotowa działka położona jest w miejscu najsilniej wygiętego zakola, natomiast lewy brzeg potoku przecina tę działkę. Pogłębienie się zakola potoku miało miejsce w latach [...]. Powyższe wskazuje na trwałe i naturalne zajęcie gruntów wnioskodawcy przez wody płynącej rzeczki K., czyli z mocy prawa działka stała się własnością Skarbu Państwa. W wyniku wznowionego postępowania uznano, że J.D. był stroną postępowania o udzielnie wymienionego powyżej pozwolenia wodnoprawnego, jako że był właścicielem działki [...]. Wobec jednak faktu trwałego zajęcia tej działki przez płynące wody potoku, po wznowieniu postępowania mogłaby zapaść jedynie taka sama decyzja, jaka została wydana pierwotnie, czyli w dniu [...].
Odwołanie od tej decyzji, w ustawowym terminie, złożył A.D. działając w imieniu J.D. Decyzji tej zarzucił rażące błędy w ustaleniu stanu faktycznego, poprzez uznanie, iż jego grunt został trwale zajęty przez K. Wskutek tego nie został dopuszczony do udziału w postępowaniu, nie został o nim nawet powiadomiony, a wydane rozstrzygnięcie jest, jego zdaniem, niezgodne z prawem. Wyjaśnił, że że organ pierwszej instancji miał świadomość wykroczenia przez Przedsiębiorstwo A poza uprawnienia wynikające z przyznanego pozwolenia wodnoprawnego, a mimo to nie uczynił nic, aby zapobiec tym naruszeniom oraz wyrównać powstałe na ich skutek szkody. Dodał także, że trudno zgodzić się z twierdzeniem, że należąca do niego działka została trwale zajęta przez wody płynące, skoro Starosta nałożył a niego obowiązek jej zalesienia.