Organ II instancji wniósł o oddalenie skargi podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.
Sądowa kontrola legalności orzeczeń wydawanych w toku postępowania administracyjnego sprawowana jest w granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami ani wnioskami oraz powołaną podstawą prawną ( art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ).
Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności ( art. 145 § 1 ustawy o p.p.s.a.).
Stan faktyczny ustalony przez organy obu instancji nie był kwestionowany i znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że przeniesienie własności nieruchomości objętej wnioskiem nastąpiło na zasadach i w trybie ustawy z dnia 29 maja
1974 r. o przekazywaniu gospodarstw rolnych na własność Państwa za rentę i spłaty pieniężne ( Dz.U. nr 21, poz. 118). Przepis art. 1 tej ustawy stanowił, że właściciel gospodarstwa rolnego może przekazać na własność Państwa nieruchomości wchodzące w skład tego gospodarstwa w zamian za rentę lub spłaty pieniężne. Już sama redakcja tego przepisu wyłącza element przymusowego odjęcia bądź ograniczenia prawa własności, niezbędny przy ocenie, że mamy do czynienia z nieruchomością wywłaszczoną w rozumieniu art. 136 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, bo tylko taka może być zgodnie z dyspozycją tego przepisu przedmiotem zwrotu. Dalszych argumentów za trafnością tego poglądu dostarcza przepis art. 37 ustawy o przekazywaniu gospodarstw rolnych na własność Państwa za rentę i spłaty pieniężne, na podstawie którego nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości. Stosownie do niego, przeniesienie własności nieruchomości na rzecz jednostki uspołecznionej gospodarki rolnej za rentę lub spłaty pieniężne następowało w formie umowy zatwierdzonej decyzją naczelnika gminy. Sam fakt, że przeniesienie własności nieruchomości nastąpić mogło w formie umowy cywilnoprawnej, której zawarcie - z uwagi na treść cytowanego wyżej art. 1 ustawy - było dobrowolne, wyłącza możliwość uznania, że nieruchomość będąca przedmiotem takiej umowy została wywłaszczona. Z tych też względów ustawa z 29 maja 1974 r. nie znalazła się w katalogu aktów prawnych wymienionych w art. 216 ustawy o gospodarce nieruchomościami, na podstawie których przejmowane lub nabywane były nieruchomości uznawane przez ustawodawcę za wywłaszczone w rozumieniu art. 136 ust. 3 tej ustawy. Nie można także uznać, że sytuacja występująca w sprawie mieści się w pojęciu "nieruchomości wywłaszczonych na rzecz państwowych i spółdzielczych przedsiębiorstw gospodarki rolnej", użytym w przepisie art. 216 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a to z uwagi na podkreślony już na wstępie brak elementu przymusowego trybu odjęcia prawa własności w umowie, na podstawie której nastąpiło zbycie nieruchomości na rzecz RSP w B.