Sygnatura akt: II SA/Ke 83/05 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Ziomek, Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Chobian (spr.), Asesor WSA Jacek Kuza, Protokolant: referent stażysta Sergiusz Leydo, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2005 r. sprawy ze skargi I.L. na decyzję Wojewody z dnia [...] numer [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Wojewoda po rozpatrzeniu odwołania T.L. od decyji Prezydenta Miasta S. z dnia 23 stycznia 2004r. orzekającej o wymeldowaniu T.L. z pobytu stałego w lokalu przy ul. M. w S. na podstawie art. 15ust.2 , art.50 ust.3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz . U. z 2001r nr 87 poz.960 ze zm.) oraz art. 138 § 2 kpa uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał, iż organ I instancji nie zbadał dogłębnie kwestii dobrowolnego i trwałego opuszczenia przez T.L. lokalu. W przedmiotowej sprawie stanowiska byłych małżonków były skrajnie odmienne a z oświadczenia zainteresowanego nie da się wyprowadzić wniosku o trwałym i dobrowolnym opuszczeniu przez niego dotychczasowego miejsca pobytu stałego. Skarżący składając zeznania w dniu 7 stycznia 2004r. wskazał, iż tylko czasami po późnym zakończeniu pracy przebywał w innym lokalu oraz, że ma trudności w swobodnym dostępie do spornego lokalu. Zdaniem organu II instancji trudno dać wiarę zeznaniom I.L. jak też świadkom postępowania w kwestii opuszczenia lokalu przez skarżącego skoro jak to wynika z materiału dowodowego I.L. nie przebywa w sposób ciągły w tym mieszkaniu, gdyż świadczy pracę poza granicami kraju a do spornego lokalu przyjeżdża co kilka miesięcy. Z kolei świadek U.A. zamieszkała na zupełnie innej ulicy stwierdza fakt zamieszkania skarżącego pod innym adresem, jednakże stwierdzenia te są niczym nie poparte.
Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ I instancji winien podjąć kroki dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i ocenić, czy jeżeli nastąpiło opuszczenie lokalu przez T.L., to czy ma ono znamiona dobrowolności i trwałości.
W skardze na tę decyzję I.L. domagała się "rozpatrzenia sprawy dotyczącej wymeldowania męża" podnosząc, iż organ I instancji dokonał analizy faktów, które pozwoliły wydać sprawiedliwy werdykt na podstawie którego T.L. został wymeldowany. Świadek U.A. mieszka na ulicy prostopadłej do ulicy, na której mieszka "pani, z którą mieszka T.L.". Były mąż od ponad roku tylko raz się pojawił po rzeczy osobiste, co może poświadczyć córka.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z przepisem art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowód uzupełniający tylko z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych okoliczności. Z kolei w myśl art. 133 § 1 tej samej ustawy podstawą orzekania przez sąd jest materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracji publicznej w toku całego postępowania toczącego się przed tymi organami. Dlatego też Sąd nie mógł ani przesłuchać jako świadka córkę skarżącej ani też uwzględnić jako dowodu złożonego przez innego świadka oświadczenia co do okoliczności wyprowadzenia się jej byłego męża.
Przedmiotem oceny Sądu jest decyzja organu II instancji. Organ ten władny był w świetle akt sprawy, którymi dysponował, uznać, iż rozstrzygnięcie sprawy wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części. Jakkolwiek bowiem organ I instancji przesłuchał oboje byłych małżonków, to jednak z tych dowodów nie można było w sposób jednoznaczny ustalić czy T.L. faktycznie się wyprowadził. Zarówno bowiem I.L. jak i T.L. składając zeznania koncentrowali się głównie na kwestii, czy I.L. pracuje za granicą na czarno czy też ma pozwolenie oraz, czy T.L. .interesuje się dziećmi czy też nie. Okoliczności te jednak są mało przydatne do rozstrzygnięcia tego, czy istnieją przesłanki do wymeldowania T.L.. Także zeznania świadków nie potwierdzają w sposób jednoznaczny tego, iż T.L. się wyprowadził.
Wojewoda uchylając na podstawie art. 138 § 2 kpa wskazał jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. W ocenie Sądu organ II instancji nie naruszył prawa, a w szczególności przepisu art. 138 § 2 kpa. Dlatego skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.