Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędziowie : Sędzia NSA Joanna Tuszyńska Sędzia WSA Magda Froncisz (spr.) Protokolant: st. referent sąd. Maksymilian Krzanowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2020 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych w M. Sp. z o.o. z siedzibą w M. na decyzję Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie - Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. z dnia [...] września 2019 r. znak: [...] w przedmiocie określenia opłaty stałej za pobór wód podziemnych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie - Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. na rzecz strony skarżącej Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych w M. Sp. z o.o. z siedzibą w M. kwotę 780 zł (słownie: siedemset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z 17 lipca 2019 r. znak: KR.ZUO.2.470.305.2018.TC Dyrektor Zarządu Zlewni w Krakowie Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, działając na podstawie art. 271 ust. 7 w zw. Z art. 271 ust. 2, art. 14 ust. 2 i 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2268 z późn. zm. - dalej jako "p.w."), § 15 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z 22 grudnia 2017r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne (Dz.U.poz.2502) oraz art. 104 k.p.a. określił Przedsiębiorstwu Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o. opłatę stałą w wysokości 1.926 zł za pobór wód podziemnych ze studni wierconej awaryjnej GM-1 bis w m. Michałowice na potrzeby wodociągu gminnego - za okres 1 stycznia 2018 r. - 31 grudnia 2018 r.
W uzasadnieniu podano, iż pismem z dnia 2 marca 2018 r., znak: KR.ZUO.2.470.305.2018.TC, Dyrektor Zarządu Zlewni w Krakowie PGW WP działając zgodnie z art. 271 ust. 7 i ust. 2 p.w., przesłał Przedsiębiorstwu Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o., jako podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia opłaty, informację roczną ustalającą wysokość opłaty stałej za usługi wodne, tj. za pobór wód podziemnych ze studni wierconej awaryjnej GM-1 bis w m. Michałowice, na potrzeby wodociągu gminnego, za okres 1 stycznia 2018 r. - 31 grudnia 2018 r. Wysokość tej opłaty ustalono, jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, wynoszącej 500 złotych na dobę za 1 m3/s, czasu wyrażonego w dniach, wynoszącego 365 dni i maksymalnego poboru określonego w pozwoleniu wodnoprawnym w ilości 0.01055556 m3/s.
Informację roczną doręczono adresatowi w dniu 5 marca 2018 r.
Jak wynika z akt postępowania administracyjnego, Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o. złożyło reklamację pismem z dnia 25 września 2018 roku, jednakże Dyrektor Zarządu Zlewni w Krakowie PGW WP pismem z dnia 4 października 2018 r. poinformował Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o., że reklamacja została wniesiona po terminie i w związku z tym nie może zostać rozpatrzona.
Następnie przedsiębiorstwo Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o. pismem z dnia 31 grudnia 2018 r., znak: PUK.DT.37-2.2018, przesłało do PGW WP Zarządu Zlewni w Krakowie "Oświadczenie o potrąceniu" z żądaniem zwrotu (po dokonaniu potrącenia) powstałej - zdaniem spółki - nadpłaty w kwocie 549,04 PLN, jednakże pismem z 7 stycznia 2019 r. wskazano, że oświadczenie o potrąceniu jest nieskuteczne.
Do dnia 31 stycznia 2019 r. Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o. nie uiściło IV raty opłaty stałej za okres 1 stycznia 2018 r. - 31 grudnia 2018 r. w wysokości wynikającej z informacji rocznej Nr 305 ZZ, Kraków, OS/2018.
Od decyzji Dyrektora Zarządu Zlewni w Krakowie Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie znak: KR.ZUO.2.470.305.2018.TC odwołało się Przedsiębiorstwo Usług Komunalnych w Michałowicach Sp. z o.o. podnosząc zarzuty naruszenia art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 271 ust 2 p.w. mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to polegające na błędnym przyjęciu jako podstawy wyliczenia opłaty stałej maksymalnego poboru godzinowego w przypadku, gdy należało zastosować maksymalny pobór roczny i naruszenia art. 8 k.p.a. mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to poprzez bak pogłębienia zaufania uczestników postępowania do organów administracji publicznej, a to poprzez wydawanie odmiennych orzeczeń (informacji oraz decyzji) w zakresie wysokości kwoty ustalonej w informacji, a wysokości kwoty określonej w decyzji, przy istnieniu tożsamych stanów faktycznych i prawnych. W uzasadnieniu odwołujący się podał, że organ wydający decyzję niezasadnie przyjął godzinowy maksymalny pobór ujęcia. Skarżący wskazał, iż organ I instancji nie wskazał w uzasadnieniu (co jest prawdą), iż odwołujący się złożył reklamację dotyczącą wysokości opłaty stałej oraz idącego w ślad za nią oświadczenia o potrąceniu. Uzasadniając w dalszym ciągu przedstawiony zarzut odwołujący się podał, że niezależnie od możliwej dopuszczalnej czasowo godzinowej wydajności ujęcia, faktyczna ilość wody pobranej nie może przekroczyć wartości maksymalnej określonej w pozwoleniu wodnoprawnym, a taką wartość - zdaniem skarżącego - przyjął organ I instancji. Zdaniem odwołującego się to wskaźnik poboru rocznego odzwierciedla realną ilość wody jaką może pobrać strona na podstawie pozwolenia wodnoprawnego, zaś pobór godzinowy w maksymalnej ilości może się zdarzyć jedynie incydentalnie, a nie przez cały rok. Na uzasadnienie swojego stanowiska odwołujący powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie (sygn. akt: II SA/Kr 586/18), w którym wskazano metodę roczną jako właściwą do obliczenia wysokości opłaty należnej w zawisłej sprawie.