Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy Modliborzyce w przedmiocie uchwalenia regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie gminy stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, która nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Referent Marzena Okoń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Gminy Modliborzyce z dnia 21 maja 2004 r. nr Nr XIII/97/04 w przedmiocie uchwalenia regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie gminy stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, która nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Uzasadnienie strona 1/6

W dniu [...] maja 2004 r. Rada Gminy M. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia "Regulaminu dostarczania wody i doprowadzania ścieków na terenie Gminy M.". Uchwała ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Lubelskiego Nr 128 pod poz. 1898.

W dniu 29 listopada 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wpłynęła skarga Prokuratora Rejonowego w J. L. na powyższą uchwałę. Skarżący - wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały - zarzucił jej mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie następujących przepisów prawa materialnego:

- art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dna 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej w zw. z art. 15 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, poprzez wydanie aktu prawa miejscowego bez podstawy prawnej i nałożenie opłaty w formie daniny publicznej bez upoważnienia ustawowego;

- art. 19 ust. 2 i art. 15 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, poprzez wprowadzenie do zaskarżonej uchwały treści przekraczających upoważnienie ustawowe zawarte w tych przepisach oraz pominięcie kwestii mieszących się w powołanym art. 19 ust. 2.

W uzasadnieniu skargi Prokurator stwierdził, że zaskarżona uchwała, podjęta przez Radę Gminy M. na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym i stanowiąca akt prawa miejscowego - jest sprzeczna z prawem. Argumentując to stanowisko wskazał, że w § 19 ust. 3 tego aktu określono, iż przyłączenie do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej następuje na podstawie umowy o przyłączenia, określone przez Gminę oraz uiszczeniu opłaty w wysokości 1000 zł z tytułu przyłączenia do istniejącej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. Z kolei w § 22 ust. 1 pkt 4 lit. "a" przedmiotowego Regulaminu wskazano, że umowa o przyłączenie do sieci określa w szczególności terminy wniesienia opłaty przyłączeniowej do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. Uchwała ta wprowadza zatem obowiązek uiszczenia przez osobę ubiegającą się o przyłączenie jej nieruchomości do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej opłaty z tego tytułu. Tymczasem - zdaniem skarżącego - w obowiązującym systemie prawnym nie istnieje podstawa prawna dla rady gminy do wprowadzania opłat za podłączenie do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. W szczególności upoważnienia takiego nie zawierają przepisy wskazane jako podstawa prawna zaskarżonej uchwały, tj. art. 18 ust. 2 pkt 15 oraz art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 3 ust. 1 i art. 19 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Również art. 15 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, który stanowi, że osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci zapewnia na własny koszt realizację budowy przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego, nie zawiera upoważnienia dla rady gminy do podjęcia uchwały nakładającej opłaty za przyłączenie do sieci wodociągowej. Jednostronne nakładanie na obywateli jakichkolwiek obowiązków, w tym opłat, jest natomiast - jak podkreślił skarżący - niedopuszczalne bez wyraźnego upoważnienia ustawowego.

Strona 1/6