Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński (spr.), Asesor WSA Wojciech Kręcisz, Asesor WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant asystent sędziego Rafał Ostrowski, po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie utworzenia Centrum Pomocy Dziecku i Rodzinie stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, która nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
Uchwałą Nr IX/93/03 z dnia 30 czerwca 2003 r. Rada Miejska działając na podstawie art. 12 pkt. 8 lit. i oraz art. 92 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1592 ze zm.) w związku z art. 10 a pkt. 7 i art. 33n pkt. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r., Nr 64, poz. 414 ze zm.) oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2003 r., Nr 15, poz. 148 ze zm.) utworzyła Centrum Pomocy Dziecku i Rodzinie z siedzibą- jako wielofunkcyjną placówkę opiekuńczo-wychowawczą. Centrum to zostało utworzone w wyniku połączenia Zespołu Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych, Pogotowia Opiekuńczego oraz Świetlicy Terapeutycznej. Zgodnie z powyższą uchwałą (§2 ust. 1) Centrum Pomocy Dziecku i Rodzinie zapewnia dziecku całodobową ciągłą lub okresową albo dzienną opiekę i wychowanie oraz zaspokaja jego niezbędne potrzeby bytowe, rozwojowe, w tym emocjonalne, społeczne, religijne, zapewnia korzystanie z przysługujących świadczeń zdrowotnych i kształcenia a także prowadzi działalność diagnostyczno-konsultacyjną, której celem jest pozyskiwanie, szkolenie i kwalifikowanie osób zgłaszających gotowość prowadzenia rodzinnej opieki zastępczej, a także szkolenie i wspieranie psychologiczno-pedagogiczne osób prowadzących rodzinną opiekę zastępczą oraz rodziców naturalnych dzieci umieszczonych w rodzinnej opiece zastępczej i placówkach opiekuńczo-wychowawczych. W myśl §4 ust. 1 uchwały Centrum Pomocy Dziecku i Rodzinie przejmuje mienie, zobowiązania i wierzytelności Zespołu Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych, Pogotowia Opiekuńczego oraz Świetlicy Terapeutycznej.
Na powyższą uchwałę Rady Miejskiej skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie wniósł Wojewoda domagając się stwierdzenia jej nieważności. W uzasadnieniu skargi podniósł, iż przedmiotowa uchwała nie stanowi wprawdzie wprost o likwidacji Zespołu Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych, Pogotowia Opiekuńczego oraz Świetlicy Terapeutycznej, należy jednak przyjąć, iż w istocie rzeczy Rada Miasta przesądziła o likwidacji wymienionych placówek opiekuńczo-wychowawczych jako samodzielnych, wyodrębnionych organizacyjnie publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez Miasto C. Skarżący wskazał dalej, iż przez placówkę opiekuńczo-wychowawczą prowadzoną przez Miasto (miasto na prawach powiatu) należy rozumieć wyodrębnioną, samodzielną placówkę wyposażoną w trwale wydzielone środki rzeczowe i osobowe, której celem jest określone, stałe, samodzielne działanie. Utworzenie Centrum Pomocy Dziecku i Rodzinie spowoduje, iż wymienione w § 1 uchwały Nr IX/93/03 placówki opiekuńczo-wychowawcze tracą samodzielny odrębny byt prawny - zostaną zlikwidowane. Stosownie do treści art. 33n ust. 8 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r., Nr 64, poz. 414 ze zm.) powiat (miasto na prawach powiatu) prowadzący placówkę opiekuńczo-wychowawczą nie może jej zlikwidować bez zgody wojewody. W niniejszej sprawie Miasto nie legitymuje się zgodą Wojewody na likwidację Zespołu Placówek Opiekuńczo-Wychowawczych, Pogotowia Opiekuńczego oraz Świetlicy Terapeutycznej. Wymienione placówki opiekuńczo-wychowawcze przestaną istnieć w strukturze organizacyjnej powiatu jako jej jednostki organizacyjne. Zgodnie z art. 12 pkt. 8 lit. i ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 20001 r., Nr 142, poz. 1592 ze zm.) do wyłącznej właściwości rady należy tworzenie , przekształcanie i likwidacja jednostek organizacyjnych oraz wyposażenie ich w majątek. Art. 33n ust. 8 ustawy o pomocy społecznej uzależnia likwidację placówki opiekuńczo-wychowawczej od uprzedniego uzyskania zgody wojewody. Skarżący podniósł, iż w niniejszej sprawie Miasto C. o taką zgodę nie wystąpiło, a co za tym idzie, zgoda na likwidację przedmiotowych placówek nie została wydana.