Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Franciszek Frączkiewicz (spr.), Sędziowie Wiesława Achrymowicz/asesor WSA/, Jerzy Dudek/ sędzia NSA/, Protokolant Referent Beata Basak, po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2004 r. sprawy ze skargi W. K. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie oddalenia zarzutów odnośnie prowadzonego postępowania egzekucyjnego. oddala skargę
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] września 2002 r. wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm./ po rozpatrzeniu zażalenia W.K. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta C. z dnia [...] czerwca 2002 r. oddalającego zarzuty dotyczące prowadzonego postępowania egzekucyjnego w oparciu o tytuł wykonawczy z dnia [...]czerwca 2002 r. znak: [...] - utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
W świetle ustaleń tego postanowienia decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta C. na W.K. nałożony został obowiązek wykonania prac remontowych w budynku przy ul. K.
W K. uchyla się od obowiązku wykonania powyższego zobowiązania, dlatego w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym na podstawie art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji upomnieniem wezwany on został do wykonania powyższego obowiązku /upomnienie doręczono zobowiązanemu dnia 11 maja 2002 r./. Upomnienie okazało się bezskuteczne, dlatego w dniu 3 czerwca 2002 r. wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne przez wystawienie w stosunku do dłużnika tytułu wykonawczego oraz wydane zostało przez organ egzekucyjny postanowienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego. Dłużnik wniósł zarzuty do postępowania, które nie zostały uwzględnione przez organ I-szej instancji. Brak jest podstaw do uwzględnienia zażalenia na zaskarżone postanowienie, bo podniesiony w nim zarzut co do niedopuszczalności prowadzenia postępowania egzekucyjnego /art. 33 pkt 6 ustawy/ nie jest trafny, gdyż upomnienie o wykonanie obowiązku zostało dłużnikowi doręczone w dniu 11 maja 2002 r.
Zobowiązany podnosi niedopuszczalność prowadzenia dalszej egzekucji z powodu braku okoliczności wskazanych w art. 119 § 1 i 2 oraz zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego. Stanowiska tego nie można podzielić, gdyż egzekwowany obowiązek dotyczy wykonania remontu budynku, którego wykonanie nie jest możliwe przez inny zobowiązany podmiot, gdyż działanie osoby trzeciej naruszałoby stosunki regulowane przez inne przepisy /prawo cywilne/. Zastosowany środek egzekucyjny jest adekwatny do egzekwowanego obowiązku. Zastosowany środek jest jednym z 4-rech dostępnych środków jakimi dysponuje organ egzekucyjny, z których tylko dwa - grzywna w celu przymuszenia i wykonanie zastępcze - mogą być zastosowane.
Nie można przychylić się do twierdzenia, że w oparciu o art. 32 § 2 ustawy egzekucyjnej zachodzi niewykonalność obowiązku z innego powodu, a mianowicie z powodu braku zapewnienia mieszkania zastępczego, bo w sprawie konieczność taka nie zachodzi.
Z tych zasad orzeczono jak wyżej.
W skardze na to postanowienie W.K. wnosi o jego uchylenie nie podnosząc żadnych zarzutów względem niego.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie rozpoznając skargę zważył, co następuje:
Skarga nie zawiera żadnych zarzutów względem zaskarżonego postanowienia, a jego ustalenia są zgodne z dowodami sprawy. Wnioski wyprowadzone przez to postanowienie zgodne są z przepisami prawnymi powołanymi w jego motywach. Oznacza to, że postanowienie zaskarżone prawa nie narusza, a przez to skarga na nie w myśl art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270/ podlega oddaleniu.
Skarżący zawiadomiony został o terminie rozprawy prawidłowo, a składając wniosek o jej odroczenie nie wskazał żadnych okoliczności usprawiedliwiających żądanie tego wniosku. Dlatego Sąd kierując się wskazaniami art. 109 powołanej ustawy wniosku powyższego nie uwzględnił.