Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek, Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Agnieszka Wąsikowska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 maja 2008 r. sprawy ze skargi J. A. na postanowienie [...] Gminnej Spółki Wodnej w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym I. stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia Gminnej Spółki Wodnej w S. z dnia [...] nr [...]; II. zasądza od Gminnej Spółki Wodnej w S. na rzecz J. A. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Jan A., skarżący w niniejszej sprawie, pismem z dnia 12 października 2007 r. skierowanym do Naczelnika Urzędu Skarbowego zgłosił zarzut w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego w oparciu o tytuł wykonawczy nr W-17/277/2007, wskazując, iż nie jest członkiem Spółki wodnej w S. w związku z czym nie jest zobowiązany do uiszczania składek, a Spółka do prowadzenia egzekucji w zakresie ich ściągnięcia.
Gminna Spółka Wodna w S., działając jako wierzyciel egzekwowanych należności, postanowieniem nr 1/2007 z dnia [...] października 2007 r. uznała za nieuzasadniony zarzut dotyczący prowadzonej egzekucji, wyjaśniając, że dłużnik jest członkiem Spółki, gdyż odziedziczył gospodarstwo rolne po rodzicach z których jedno było członkiem Spółki. W związku z tym wstąpił w prawa i obowiązki jakie przysługiwały jego poprzednikom prawnym.
Na postanowienie to skarżący złożył zgodnie z pouczeniem w nim zawartym odwołanie do Walnego Zjazdu Delegatów Gminnej Spółki Wodnej w S.
Postanowieniem nr 1/2008 z dnia [...] stycznia 2008 r. wyżej wskazany organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Powtarzając argumenty organu I instancji dodał, że zgodnie z art.165 pkt 7 ustawy Prawo wodne Jan A. wstąpił w prawa i obowiązki jakie przysługiwały jego poprzednikom prawnym, którzy byli członkami Spółki.
Na postanowienie to skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę, w której wniósł o jego uchylenie. Zdaniem skarżącego, zaskarżone postanowienie narusza przepisy statutu Spółki, poprzez błędne uznanie go za członka Spółki. Jego zdaniem ojciec, po którym przejął gospodarstwo rolne był jedynie płatnikiem Spółki, a nie jej członkiem. W związku z tym twierdzenie, że jest następcą prawnym członka Spółki jest błędne. Samo posiadanie gruntów nie uprawnia Spółki do zaliczenia go do grona jej członków.
W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Gminnej Spółki Wodnej w S. podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu i wniósł o jej oddalenie. Dodatkowo wyjaśnił, że z protokołu z dnia 26 lutego 1961 r. bezspornie wynika, że ojciec skarżącego był członkiem Spółki i z tego tytułu jest on zobowiązany do wnoszenia opłat na rzecz Spółki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie podkreślić należy, że ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tej oceny pod względem zgodności z przepisami prawa materialnego oraz pod względem zgodności z przepisami postępowania administracyjnego. W tym miejscu należy także podkreślić, że stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej "p.p.s.a.", Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.
Podkreślenia wymaga, iż powyżej wskazana kontrola zaskarżonego aktu administracyjnego zawsze przebiega w określonej kolejności. Stwierdzenie istnienia danego typu wad aktu może bowiem eliminować potrzebę ustalania innych wad, co ma niewątpliwie wpływ na racjonalizację działalności kontrolnej sądu. W pierwszej kolejności Sąd przeprowadza kontrolę zaskarżonego aktu z punktu widzenia ewentualnego istnienia wad powodujących jego nieważność. Przyjęcie takiej kolejności badania zgodności z prawem zaskarżonego aktu uzasadnione jest tym, że ustalenie którejkolwiek z wad takiego aktu powodującej stwierdzenie jego nieważności czyni dalszą kontrolę nie tylko zbyteczną, ale i niedopuszczalną.