Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 15 października 2021 r. sprawy ze skargi D. K. i S. K. na postanowienie Wojewody z dnia [...] lutego 2021 r., znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. zasądza od Wojewody na rzecz D. K. i S. K. solidarnie kwotę [...]([...]) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. ([...]), wydanym po rozpatrzeniu zażalenia D. K. i S. K. (skarżących, strony) na postanowienie Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] r. w sprawie odmowy wydania zaświadczenia potwierdzającego przekształcenie z dniem 1 stycznia 2019 r. udziału [...] części w prawie użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa, położonego w [...] przy ul. [...], [...], oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr [...] (obr. [...] ark. [...]), dla którego Sąd Rejonowy [...] prowadzi księgę wieczystą nr [...] w prawo własności tego gruntu, Wojewoda umorzył postępowanie odwoławcze.
Jak wynika z akt sprawy i treści zaskarżonego postanowienia, organ I instancji odmówił wydania żądanego zaświadczenia, wskazując na treść art. 219 k.p.a. i stwierdzając, że działka nr [...] nie spełnia przesłanek określonych w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (dalej: ustawy przekształceniowej). Jest ona zabudowana dwoma budynkami mieszkalnymi oraz budynkiem garaży. Liczba lokali niemieszkalnych jest większa niż liczba lokali mieszkalnych, w związku z powyższym przedmiotowa nieruchomość nie ulega w ocenie organu przekształceniu na podstawie przepisów powyższej ustawy.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucili naruszenie art. 1a ustawy przekształceniowej poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której nieruchomość spełnia przesłanki wskazane w tym przepisie oraz art. 1 ust. 2 pkt 3 powyższej ustawy poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że zsumowaniu podlega ogólna ilość lokali mieszkalnych i garaży we wszystkich budynkach. Ich zdaniem doszło też do naruszenia art. 7, art 77 § 1 i 2, art. 61 i art. 8 k.p.a. poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego dotyczącego stanu faktycznego istniejącego na terenie nieruchomości. Skarżący domagali się uchylenia postanowienia w całości i rozstrzygnięcia co do istoty sprawy poprzez wydanie zaświadczenia, ewentualnie uchylenia postanowienia w całości i przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.
Organ II instancji wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia na brzmienie art. 1 i art. 4 ustawy przekształceniowej. Zestawił je z treścią art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. Podkreślił, że zaświadczenie, o którym mowa w k.p.a. jest wydawane na wniosek, wydaje je organ administracji publicznej, nie ma charakteru prawotwórczego i jest wydawane na podstawie dostępnej organowi wiedzy. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że przedmiot postępowania o wydanie zaświadczenia jest wąski i ma specyficzny charakter. Nie obejmuje on kompetencji do orzekania przez organ w danej sprawie administracyjnej albo dokonywania ustaleń faktycznych. Natomiast zaświadczenia w trybie ustawy przekształceniowej mogą być wydawane z urzędu, mają charakter prawotwórczy, zaś w aktach dostępnych organowi brak jest dokumentów potwierdzających skrócenie okresu pobierania opłaty przekształceniowej.