Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Kierek, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom,, Asesor WSA Wojciech Kręcisz (sprawozdawca), Protokolant Referent - stażysta Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym oddala skargę.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] czerwca 2004 r. [...] wydanym na podstawie przepisów art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zmianami) w związku z art. 18, art. 23 § 1, art. 23 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (DZ.U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 z późn. zmianami) po rozpatrzeniu zażalenia M.G. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta C., z dnia [...] marca 2004 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia grzywny w celu przymuszenia, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, iż zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] marca 2004 r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego miasta C. orzekł o zastosowaniu środka egzekucyjnego w postaci grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia 31 marca 2004 r. nr 2/04.
Na postanowienie to zażalenie złożyła M.G. W swoim piśmie formułowała ona zarzuty, do których rozpatrzenia właściwy jest organ egzekucyjny nie zaś organ sprawujący nad nim kontrolę. Niezależnie od tego, skarżąca kwestionowała zasadność prowadzenia egzekucji podnosząc w tym kontekście, iż prowadzone jest postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, do wykonania, której w drodze postępowania egzekucyjnego przystąpił wierzyciel, tj. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego miasta C. Skarżąca podnosiła także, iż określony siedmiodniowy termin na wykonanie tego obowiązku jest terminem nierealnym.
Ustosunkowując się do zarzutów formułowanych w zażaleniu Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podniósł w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, iż fakt złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, nie stanowi podstawy do zawieszenia lub umorzenia wszczętego postępowania egzekucyjnego, a także nie powoduje braku wykonalności decyzji ostatecznej.
Ponadto podniósł, iż ustawodawca ograniczył wysokość zastosowanego środka jedynie, co do jego maksymalnego wymiaru, a ponadto, iż brak jest regulacji ustawowej, która wskazywałaby na to, jaki wymiar grzywny, w jakich przypadkach należałoby stosować, co oznacza, iż pozostawiona została tym samym organowi orzekającemu swoboda w tym zakresie.
Od tego postanowienia M.G. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.
W swoje skardze zawarła ona, jak należy sądzić z jej treści, żądanie uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji, a ponadto o wstrzymanie wykonania postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia i czynności egzekucyjnych w niniejszej sprawie i zawszenie postępowania egzekucyjnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji WINB z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...].
Zaskarżonemu postanowieniu skarżąca zarzucała, zastosowanie środka egzekucyjnego w postaci grzywny w celu przymuszenia, której maksymalny wymiar nie jest uzasadniony zakresem obowiązku, co prowadzi jej zdaniem do wniosku, iż zastosowano środek zbyt uciążliwy. Ponadto, skarżąca podnosiła, iż zastosowanie tego środka egzekucyjnego, w sytuacji, gdy obowiązek może nie być wymagalny, a to w związku z oprowadzonym postępowaniem nadzwyczajnym w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, albo jego dobrowolnego wykonania w realnie możliwym terminie, czyni stosowanie środka egzekucyjnego w postaci grzywny zupełnie zbędnym i nadaje tej decyzji wszelkie cechy represji i zupełnie pomija okoliczność w postaci toczącego się postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji stanowiącej podstawę wszczętego i prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Skarżąca podnosiła również, iż zaskarżone postanowienie nie uzasadnia wysokości orzeczonej w wymiarze maksymalnym grzywny, wywodząc również, iż nałożony siedmiodniowy termin wykonania obowiązku jest terminem nierealnym. Skarżąca M.G. wywodziła też w swojej skardze, iż doszło do przekroczenia zakresu uznania przy określaniu środka egzekucyjnego zwłaszcza zaś wysokości orzeczonej w celu przymuszenia grzywny, co czyni rozstrzygnięcie wydane w tym przedmiocie dowolnym.