Żaden przepis prawa nie zabrania funkcjonariuszowi służby więziennej cofnięcia wniosku o zwolnienie ze służby aż do czasu zakończenia postępowania administracyjnego. Obojętne są przy tym przyczyny, z powodu których strona cofa swój wniosek.
Z tego względu zbędne jest ustosunkowywanie się do ujawnionej kontrowersji pomiędzy stronami w kwestii, czy zgłoszenie przez skarżącego wystąpienia ze służby było dotknięte którąś z wad oświadczenia woli /art. 82 i nast. Kc/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Adama P. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w L. z dnia 21 grudnia 1999 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w L. na rzecz Adama P. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Dyrektor Aresztu Śledczego w L. decyzją z 29.11.1999 r., wydaną na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej /Dz.U. nr 61 poz. 283 ze zm./, zwolnił ze służby sierżanta Adama P. - technika działu kwatermistrzowskiego Aresztu Śledczego w L., z powodu pisemnego zgłoszenia wystąpienia ze służby. Jednocześnie ustalono dla funkcjonariusza odprawę pieniężną za 8 lat, 4 miesiące i 22 dni.
Adam P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w L. prosząc o jej zmianę. Wyjaśnił, że prośbę o zwolnienie złożył w wyniku nieprzemyślanej decyzji i w związku z prowadzonym przeciwko niemu postępowaniem dyscyplinarnym. Namówił go do tego funkcjonariusz prowadzący to postępowanie, który twierdził, że przyznanie się do /nie popełnionego/ czynu będzie łagodzić skutki przewinienia odwołującego się, a jemu zaoszczędzi cennego czasu nad trudami prowadzenia postępowania dyscyplinarnego.
Adam P. podniósł także, iż podczas całej swojej służby /8 lat i 4 miesiące/ wykonywał powierzone mu obowiązki wzorowo i sumiennie, był nagradzany i awansowany. Przyznał, że dopuścił się przewinienia służbowego polegającego na samowolnym przedłużeniu widzenia jednemu z osadzonych i jednocześnie zaprzeczył, by uczynił to w stosunku do trzech innych osadzonych, o co również był obwiniony. Wnosił w związku z tym o ponowne przeprowadzenie postępowania dyscyplinarnego w jego sprawie.
Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w L. decyzją z 21.12.1999 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w L.
W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy wskazał, że w związku z podniesionymi w skardze okolicznościami przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe, podczas którego przyjęto wyjaśnienia od prowadzącego postępowanie dyscyplinarne majora Dariusza W. Oświadczył on, że w prywatnej rozmowie z Adamem P. poradził mu, aby zwrócił się do Dyrektora Aresztu Śledczego w L. z prośbą o zwolnienie ze służby, gdyż konsekwencją doprowadzenia do końca postępowania dyscyplinarnego będzie wymierzenie kary dyscyplinarnego wydalenia ze służby.
Organ II instancji rozważył tę kwestię pod kątem ewentualnej wady oświadczenia woli odwołującego się i uznał, że wyżej opisana rozmowa nie mogła wywołać błędu po stronie Adama P. Jako funkcjonariusz o długoletnim stażu pracy z pewnością wiedział on, że kary dyscyplinarne wymierza dyrektor jednostki penitencjarnej i decyzja o wymierzeniu konkretnej kary nie musi być zgodna z wnioskiem prowadzącego postępowanie. Złożenie prośby o zwolnienie ze służby /umotywowanej zresztą stanem zdrowia/ było skorzystaniem z uprawnienia, jakie daje regulamin dyscyplinarny. Z kolei Dyrektor Aresztu Śledczego w L., wobec zgłoszenia przez Adama P. wystąpienia ze służby, umorzył postępowanie dyscyplinarne na podstawie par. 9 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 listopada 1996 r. w sprawie regulaminu dyscyplinarnego funkcjonariuszy służby więziennej /decyzja taka jest fakultatywna/.
W związku ze zgłoszeniem wystąpienia ze służby zaistniała, zgodnie z art. 39 ust. 5 ustawy o Służbie Więziennej, obligatoryjna przesłanka zwolnienia Adama P. ze służby w terminie do trzech miesięcy od dnia tego zgłoszenia.