Brak wystarczających ustaleń organów co do zakresu przedmiotowej inwestycji uniemożliwił wydanie rozstrzygnięcia w sprawie przy zastosowaniu właściwych przepisów prawa materialnego.
Podzielić należy również stanowisko skarżącej, iż z żadnego z dokumentów dołączonych do akt sprawy nie wynika, by przedstawiony jako element parku linowego domek startowy miał być w przyszłości wykorzystywany jako punkt kasowy, co nie pozwalałoby zakwalifikować go do kategorii budynków gospodarczych, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Stąd, ocenę organów w tym zakresie uznać należy za całkowicie dowolną.
Organ nie wyjaśnił również, do jakiej kategorii obiektów budowlanych zaliczył wieżę stanowiącą element trasy dla dzieci, tzn. czy uznał ją za budynek, budowlę, czy też obiekt małej architektury, ograniczając się jedynie do wskazania, iż jest ona trwale związana z gruntem. Trwałe związanie z gruntem nie przesądza samo w sobie o tym, czy realizacja danego obiektu wymaga pozwolenia na budowę, zgłoszenia, czy też jest wolna od reglamentacji w fazie poprzedzającej jej rozpoczęcie. Pozwala na to dopiero, w świetle art. 29 i art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego, jednoznaczne ustalenie rodzaju obiektu budowlanego.
Powyższe prowadzi do wniosku, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, przy braku ustalenia zakresu planowanej inwestycji, zgłoszenie sprzeciwu, a także nałożenie na inwestora przez organ pierwszej instancji obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę było przedwczesne.
Zatem, organy administracji obu instancji, nie ustaliwszy stanu faktycznego sprawy w stopniu pozwalającym na jej rozstrzygnięcie, dopuściły się naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.
W myśl powołanych przepisów, na organach administracji spoczywa bowiem obowiązek zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a także dokonania na podstawie całokształtu materiału dowodowego, oceny, czy dana okoliczność została udowodniona. Obowiązki te ciążą również na organie drugiej instancji, który, stosownie do art. 136 k.p.a., może przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe.
Zaskarżona decyzja oraz decyzja organu pierwszej instancji naruszają także dyspozycję art. 107 § 3 k.p.a., który zobowiązuje do sporządzenia uzasadnienia decyzji w sposób wyczerpujący, z odniesieniem się do wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych sprawy.
Wskazane naruszenia przepisów prawa uzasadniały uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a.
Rozpoznając sprawę ponownie, organ uwzględni wskazane wyżej uwagi i prawidłowo zastosuje przepisy prawa, ustalając przede wszystkim rodzaj i zakres inwestycji planowanej do realizacji przez skarżącą, co w rezultacie pozwoli na wydanie rozstrzygnięcia przy zastosowaniu właściwych przepisów prawa materialnego. Ponownie przeprowadzone postępowanie odpowiadać powinno wymogom określonym w art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., zaś uzasadnienie rozstrzygnięcia powinno spełniać wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a.
Mając na uwadze powyższe, sąd orzekł, jak w sentencji.