Dnia 30 czerwca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora sędzia WSA Piotr Chybicki po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 30 czerwca 2020 roku sprawy ze skargi D. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego - uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.
Decyzją z "[...]" wydaną z upoważnienia Burmistrza O. przez Zastępcę Dyrektora Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. (dalej jako: organ I instancji), na podstawie art. 3 pkt 11, art. 17, art. 20, art. 24 i art. 26 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 111, dalej jako: u.ś.r.), odmówiono przyznania D.M. (dalej jako: strona lub skarżąca) świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad córką. W uzasadnieniu organ I instancji podniósł, że z akt sprawy wynika, że córka wnioskodawczyni od urodzenia posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności na okres stały, jednakże w związku z tym, że strona ma ustalone prawo do emerytury, w myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. świadczenie pielęgnacyjne jej nie przysługuje.
W złożonym odwołaniu strona wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji i przyznanie jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Podniosła, że córka posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności wydane na stałe, bowiem od urodzenia choruje na dziecięce porażenie mózgowe i wymaga całodobowej opieki. Podała również, że kwota uzyskiwanej przez nią emerytury jest tak niska, że nie pozwala na zapewnienie córce należytej opieki. Powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych, strona wniosła o przyznanie jej świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy ustawową wysokością świadczenia pielęgnacyjnego a kwotą uzyskiwanej emerytury.
Decyzją z "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. (dalej jako: Kolegium lub organ odwoławczy) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu podniesiono, że strona nie jest aktywna zawodowo i pobiera emeryturę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od 1 października 2017 r. w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego. Wskazano, że z treści orzeczenia z "[...]" Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w O. wynika, że córka strony zalicza się do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności orzeczonym na stałe, przy czym niepełnosprawność istnieje od urodzenia a ustalony znaczny stopień niepełnosprawności istnieje od dnia 24 marca 2006 r. Strona opiekuje się swoją niepełnosprawną córką, sprawując nad nią całodobową opiekę i udzielając pomocy we wszystkich czynnościach życia codziennego. Jednakże w ocenie Kolegium brak jest podstaw prawnych do przyznania stronie wnioskowanego świadczenia, bowiem strona pobiera świadczenie emerytalne. Wskazano, że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. wyłącza wprost prawo do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobom, które mają przyznane prawo do emerytury i sprawują opiekę nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych podkreślono, że odmowa przyznania osobom, mającym ustalone prawo do emerytury, świadczenia pielęgnacyjnego nie narusza zasady równości, bowiem cechą istotną osób, mających uzyskać świadczenie pielęgnacyjne w oparciu o przepisy u.ś.r. jest to, że nie uzyskują dochodów z uwagi na konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawną osobą. Osoba, której przyznano emeryturę, dochód taki posiada.