Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie przedłużenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oddala skargę.
Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia "[...]", na podstawie art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) w związku z art. 8, art. 117 i art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540, ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku "A" spółka z o.o. w W., powoływanej dalej jako "spółka", o przedłużenie udzielonego decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 8 grudnia 2006 r. zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa "[...]", odmówił przedłużenia zezwolenia. Organ celny wywiódł bowiem z treści powołanych wyżej przepisów ustawy o grach hazardowych, że brak jest podstawy prawnej umożliwiającej przedłużenie zezwolenia.
W złożonym odwołaniu Spółka zarzuciła naruszenie:
1/ art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przepis ten nie obejmuje regulacji prawa krajowego wprowadzających zakaz urządzania gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami gier oraz zakaz wydawania i przedłużania zezwoleń na urządzanie takich gier, co ogranicza możliwość obrotu takimi automatami;
2/ art. 138 ust. 1 w zw. z art. 129 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w zw.
z art. 8 ust. 1 i art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, poprzez niewłaściwe zastosowanie i nie uchylenie decyzji wydanej na podstawie przepisów ustawy, która nie może być skutecznie stosowana wobec obywateli, z uwagi na nie dochowanie obowiązku notyfikacji ustanowionego w niej zakazu urządzania gier na automatach o niskich wygranych, wynikającego z jej art. 6 ust. 1;
3/ art. 138 ust. 1 w zw. z art. 129 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w zw.
z art. 2 Konstytucji RP i wynikającą z niego zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, pomimo iż ustawa o grach hazardowych nie uwzględnia faktu, iż uzyskanie przedłużenia zezwolenia na kolejne 6 lat nie było w poprzednim stanie prawnym obwarowane szczególnymi dodatkowymi wymaganiami, zatem przedsiębiorcy mieli prawo spodziewać się, że mogą planować swoją działalność łącznie przez okres 12 lat, czego skutkiem musi być uznanie tej ustawy za niezgodną z art. 2 Konstytucji.
W oparciu o powyższe zarzuty Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, wskazując, że gdyby jej wniosek został rozpatrzony według poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, nie byłoby przeszkód do jego uwzględnienia. Nadto w obszernym uzasadnieniu odwołania wskazano na obowiązek notyfikacji ustawy, gdyż zdaniem spółki, art. 138 ust. 1 ustawy jest przepisem technicznym, o którym mowa w art. 1 punkt 11 dyrektywy 98/34/WE gdyż zakazuje organizowania gier na automatach o niskich wygranych. Spółka, powołując się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, stwierdziła, że jest uprawniona do powołania się na niezgodność z art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych z prawem europejskim. Spółka dodała, że postanowieniem z dnia 16 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytanie prejudycjalne w podobnej sprawie. Spółka wskazując na niezgodność art. 138 ustawy o grach hazardowych z art. 2 Konstytucji RP, wskazała na naruszenie zasady pewności prawa, ochrony interesów w toku i ochrony praw nabytych. Podniosła przy tym, że zgodnie z prawem wcześniej obowiązującym prawem uzyskała by przedłużenie zezwolenia, tym samym naruszona została wolność prowadzenia działalności gospodarczej.