Decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podtrzymał argumentację zawartą w swojej decyzji z dnia 26 kwietnia 2011 r. Stwierdził, że wobec literalnego brzmienia przepisów mających zastosowanie w sprawie, tj. art. 8, art. 117 ust. 1 i art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zasadna była odmowa przedłużenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Odnosząc się do zarzutów odwołania podkreślił, że przepisy ustawy o grach hazardowych nie zawierają norm technicznych dlatego, też przywoływana w odwołaniu dyrektywa nie ma zastosowania. Natomiast o zgodności ustaw i przepisów prawa wydawanych przez centralne organy państwowe z Konstytucją RP orzeka Trybunał Konstytucyjny, zaś organ odwoławczy nie jest właściwy do zajmowania stanowiska w tej kwestii.
W złożonej skardze Spółka powtórzyła zarzuty i pozostałą argumentację zawartą w odwołaniu.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W dniu 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 listopada 2009 r.
o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540). Wniosek spółki został złożony w dniu 9 grudnia 2011 r., a więc pod rządami tego aktu prawnego.
Zgodnie z art. 129 ust. 1 powołanej ustawy, działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier na automatach na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy jest prowadzona, do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, których im udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Stosownie zaś do art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zezwolenia, o których mowa w art. 129 ust. 1, nie mogą być przedłużane. Treść cytowanego przepisu jest jednoznaczna w swoim brzmieniu i nie budzi wątpliwości. Organ prawidłowo zastosował zatem dyspozycję art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych i odmówił wydania zezwolenia. Po dniu wejścia w życie ustawy o grach hazardowych, która z woli ustawodawcy nie przewiduje możliwości przedłużania wydanych zezwoleń na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych, brak było bowiem podstawy prawnej do uwzględnienia wniosku skarżącej.
Odnosząc się do podniesionego w skardze zarzutu niedochowania obowiązku notyfikacji projektu ustawy o grach hazardowych należy przede wszystkim wyjaśnić, że dyrektywa jest aktem prawa wspólnotowego, zaliczanym do źródeł prawa pochodnego, adresowanym do państw członkowskich, stanowiącym podstawowy instrument harmonizacji prawa państw członkowskich (art. 249 akapit 3 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską). Cechą charakterystyczną dyrektywy jest, że wiąże ona tylko co do rezultatu wskazanego w dyrektywie, forma i sposób jego realizacji są natomiast pozostawione swobodzie państw członkowskich. Taka koncepcja prawna powoduje, że dyrektywy co do zasady nie wywołują bezpośredniego skutku dla obywateli państw członkowskich. Celem dyrektyw jest bowiem zobowiązanie państw członkowskich do wprowadzenia (implementacji) określonych regulacji prawnych, służących osiągnięciu wskazanego w dyrektywie, pożądanego stanu rzeczy. Jedynie więc, w sytuacji gdy dane państwo nie dokona wymaganej przez organy wspólnotowe implementacji, obywatel ma prawo powoływać się bezpośrednio na dyrektywę wobec przepisów prawa krajowego niezgodnych z precyzyjnymi i bezwarunkowymi przepisami dyrektywy. Innymi słowy przepisy dyrektywy mogą być stosowane bezpośrednio tylko, w przypadku gdy nie zostały one w ogóle implementowane do krajowego porządku prawnego lub gdy zostały one wprawdzie implementowane, ale nieprawidłowo, tzn. ustawodawca krajowy nie osiągnął celu zakładanego przez dyrektywę.