Dnia 17 stycznia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2019 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Olecku na uchwałę Rady Powiatu w Gołdapi z dnia 26 października 2017 roku nr L/219/2017 w przedmiocie wysokości opłat za usuwanie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w roku 2018 - stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.
Rada Powiatu w Gołdapi w dniu 26 października 2017r. podjęła uchwałę nr L/219/2017 w sprawie wysokości opłat za usuwanie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w roku 2018. Uchwała została podjęta na podstawie art. 12 pkt 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2016r. poz. 814 ze zm., dalej jako: u.s.p.) oraz art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017r. poz. 1260 ze zm., dalej jako: P.r.d.) w zw. z obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 3 sierpnia 2017r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2018r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym (M.P. z 2017r. poz. 772). W § 1 ust. 1-3 podjętej uchwały określono koszty związane z usunięciem i parkowaniem pojazdów za każdą dobę oraz koszty spowodowane wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu, przy czym opłaty te zostały zróżnicowane w zależności od rodzaju i dopuszczalnej masy całkowitej pojazdów. W uzasadnieniu uchwały podniesiono, iż biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji przedmiotowego zadania Rada ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat za usunięcie pojazdu z drogi, parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokość kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu, w przypadku odstąpienia od jego usunięcia. Ustalone stawki nie mogą być wyższe niż maksymalne stawki opłat, które ogłaszane są na każdy rok kalendarzowy przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym "Monitor Polski".
Skargę na powyższą uchwałę wniósł Prokurator Rejonowy w O., podnosząc zarzut istotnego naruszenia prawa, a mianowicie art. 130a ust. 6 P.r.d. poprzez jego błędną wykładnię i ustalenie wysokości opłat za usuwanie pojazdów z drogi i ich parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu w sposób zawyżony, nieodzwierciedlający rzeczywistych kosztów wykonywania tych czynności przez przedsiębiorstwo, któremu je powierzono oraz żądając stwierdzenie jej nieważności w części dotyczącej § 1 ust. 1-3. W uzasadnieniu podkreślono, iż zaskarżona uchwała jest aktem prawem miejscowego, gdyż określa zakres ponoszenia opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów, a zatem dotyczy sytuacji o charakterze powtarzalnym, zaś jej adresaci zostali określeni w sposób generalny. Wskazano, że ustawodawca określił w art. 130a ust. 6 P.r.d. jedynie dwa kryteria, które powinny stanowić podstawę ustalenia wysokości opłat i wykluczył jednocześnie możliwość kierowania się przy podejmowaniu uchwały innymi względami niż te, które zostały wymienione w treści tego przepisu. Wskazano, iż realne koszty ponoszone przez Powiat w związku z wykonywaniem tego zadania wynikają z umowy z dnia 30 grudnia 2015r. zawartej pomiędzy Powiatem a firmą Handlowo - Usługową, przy czym stawki określone w umowie z wykonawcą zostały ustalone w wysokościach niższych niż wynika to ze stawek ustalonych na mocy skarżonej uchwały. Podkreślono przy tym, iż Rada ustaliła stawki opłat za usunięcie pojazdów z drogi oraz za przechowywanie na parkingu strzeżonym pojazdów usuniętych z drogi w maksymalnych kwotach stawek określonych w Obwieszczeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 25 lipca 2017r., chociaż stawki te nie odpowiadają rzeczywistym kosztom ponoszonym w związku z wykonywaniem tego zadania przez powiat. Zatem bez względu na motywy uchwalenia tego rodzaju stawek nie odpowiadają one dyrektywom, o których mowa w art. 130a ust. 6 P.r.d., albowiem nie odzwierciedlają rzeczywistych kosztów ponoszonych w związku z realizacją zadania nałożonego do realizacji w drodze ustawy.