Reasumując stwierdzić przyjdzie, że stanowisko organów zostało wyrażone bez należytego wyjaśnienia wszystkich niezbędnych okoliczności faktycznych sprawy. Natomiast brak dostatecznej analizy organów we wskazanym wyżej zakresie uniemożliwia Sądowi ocenę prawidłowości stanowiska wyrażonego w decyzjach.
Niezależnie od powyższego podnieść trzeba, że organ odwoławczy nie podjął żadnych działań w celu zweryfikowania zarzutów odwołania, naruszając tym samym wskazane wyżej przepisy procedury administracyjnej. Przypomnienia zatem wymaga, że kwestionując decyzję organu pierwszej instancji skarżący zarzucił m.in., iż nie ustalono należycie jego sytuacji materialnej, w tym nie uwzględniono ponoszonych przez niego wydatków miesięcznych. Skarżący zakwestionował też stanowisko organu dotyczące nieprzyznania świadczenia z uwagi na otrzymane już zasiłki celowe. Natomiast Kolegium w odpowiedzi na zarzuty odwołania ograniczyło się jedynie do stwierdzenia, że nie mogły one zostać uwzględnione. Tymczasem podjęcie działań zmierzających do ustalenia zasadności argumentacji skarżącego pozwoliłoby na ustalenie rzeczywistej sytuacji dochodowej i bytowej strony, a w dalszej kolejności na dokonanie pełnej i wyczerpującej oceny wystąpienia przesłanek z art. 39 ustawy.
W konsekwencji powiedzianego dotychczas uprawniony jest zarzut, że stan faktyczny sprawy nie został dostatecznie wyjaśniony w kontekście spełnienia przez skarżącego przesłanek uprawniających do przyznania wnioskowanego świadczenia. Dokonana przez organy ocena jest niepełna i nie uzasadnia wystarczająco podjętego rozstrzygnięcia oraz wymaga przeprowadzenia ponownego postępowania wyjaśniającego. Przede wszystkim organy obu instancji nie zbadały należycie sytuacji życiowej i materialnej skarżącego, zwłaszcza co do uzasadnionych potrzeb i wydatków. W tej sytuacji przedwczesne jest stanowisko organów, że w przypadku skarżącego nie występują okoliczności, które pozwalają na przyznanie zasiłku celowego na opał.
W przekonaniu Sądu, wobec wykazanych uchybień uznać należy, że organy przeprowadziły postępowanie z naruszeniem omówionych wcześniej przepisów K.p.a. Stwierdzone uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skoro rzutowały na rozstrzygnięcie oparte na uznaniu administracyjnym, które wymaga ustalenia stanu faktycznego w sposób wszechstronny oraz zindywidualizowany, tak aby swoboda uznania organu nie przerodziła się w dowolność. Natomiast dopiero przeprowadzenie przez organy prawidłowego postępowania i dokonanie oceny na podstawie wyczerpująco zebranego i rozpatrzonego materiału źródłowego stanowić może podstawę do oceny przez Sąd legalności wydanego aktu w zakresie prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Zaznaczyć również trzeba, że rolą Sądu nie jest wyręczanie organów w ustalaniu okoliczności faktycznych sprawy oraz badanie dowodów, lecz kontrola zgodności z prawem podejmowanych przez organy działań. Dokonując oceny w powyższym zakresie, Sąd nie rozstrzyga więc o meritum sprawy, gdyż nie będąc kolejną instancją w postępowaniu administracyjnym, nie zastępuje organów w rozpatrywaniu spraw.
W tym stanie rzeczy Sąd - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 135 P.p.s.a. - uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.
Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z treści uzasadnienia niniejszego wyroku. Rzeczą organu przy ponownym rozpatrywaniu sprawy będzie uwzględnienie przedstawionej oceny prawnej i usunięcie dostrzeżonych naruszeń prawa, zgodnie z dyspozycją art. 153 P.p.s.a.